Του Γιάννη Τόλιου*
http://www.efsyn.gr
Τα
τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός βιώνει μέτρα και πολιτικές που τον
έχουν φέρει στην εξώπορτα του Αδη. Μεγάλη ευθύνη, εκτός από τις
ελληνικές κυβερνήσεις, έχει η ηγετική ελίτ της ευρωζώνης, κυρίως της
Γερμανίας, που επιβάλλει τις μνημονιακές πολιτικές της τρόικας. Εχει
διαφανεί πλέον ότι η ευρωζώνη είναι «προβληματική» όχι μόνο με όρους
«λαών και εργαζομένων», αλλά και με όρους καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.
Επίσης αναγνωρίζεται ότι ήταν λάθος η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ,
για την οποία ο ελληνικός λαός ουδέποτε ρωτήθηκε.
Το οικοδόμημα της ευρωζώνης λόγω αρχιτεκτονικής δεν μεταρρυθμίζεται
επ’ ωφελεία των «λαών και εργαζομένων», αλλά μόνο ανατρέπεται και υπό
συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να γίνει «ένωση ισότιμης συνεργασίας
των ευρωπαϊκών λαών». Η αριστερή εναλλακτική πρόταση εξόδου από την
κρίση ευθέως αμφισβητεί τα όριά της και η υλοποίησή της οδηγεί σε
αποδέσμευση από αυτήν. Η ακύρωση του Μνημονίου, η εφαρμογή «μορατόριουμ»
στην εξυπηρέτηση του χρέους, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση τραπεζών
και ο έλεγχος ροής κεφαλαίων, η ριζοσπαστική φορολογική μεταρρύθμιση, η
παραγωγική ανασυγκρότηση, η ανάκτηση ελέγχου των ΔΕΚΟ και η επέκταση σε
στρατηγικούς τομείς, η εφαρμογή πολυδιάστατης και ανεξάρτητης εξωτερικής
πολιτικής με όλες τις χώρες, κ.ά. υπερβαίνουν τα όριά της, γεγονός που
επιβάλλει συγκροτημένο σχέδιο αντιμετώπισης των πιέσεων και εμποδίων
εφαρμογής της εναλλακτικής πολιτικής.
Η υπέρβαση της ευρωζώνης φέρνει στο προσκήνιο την επιστροφή στο
εθνικό νόμισμα. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι η επιστροφή χωρών στο εθνικό
νόμισμα θα οδηγήσει σε ανταγωνιστικές υποτιμήσεις με χαμένους τελικά
τους εργαζομένους κάθε χώρας. Πρόκειται για ρηχή θεώρηση διότι δεν
κατανοεί ότι οι συναλλαγματικές διακυμάνσεις δεν διαμορφώνονται
αυθαίρετα, αλλά βαθύτερα καθορίζονται από την ανταγωνιστικότητα της
οικονομίας. Αντίθετα η «εσωτερική υποτίμηση» μισθών εντός της ευρωζώνης
οδηγεί σε καταστάσεις «μισθολογικού ντάμπινγκ» μεταξύ εργαζομένων στις
χώρες του ευρώ!
Από την άλλη, η «εσωτερική υποτίμηση» ελάχιστα βελτιώνει την
ανταγωνιστικότητα σε αντίθεση με την «εξωτερική» που αποτελεί ισχυρό
αμυντικό όπλο και διευκολύνει (σε συνδυασμό με άλλες πολιτικές) την
ανάπτυξη, την αύξηση απασχόλησης και εθνικού εισοδήματος. Αυτό γίνεται
αντιληπτό με το εξής παράδειγμα. Σε ένα βιομηχανικό προϊόν των 10 ευρώ,
με «εσωτερική υποτίμηση» μισθών 50% η τιμή του μειώνεται στα 8,5 ευρώ
(μέσο εργατικό κόστος στη βιομηχανία 15%). Αντίθετα με «εξωτερική
υποτίμηση» 30% (επιστροφή στο εθνικό νόμισμα) η τιμή του μειώνεται στα 7
ευρώ (στην εγχώρια και εξωτερική αγορά). Αρα γίνεται πιο ανταγωνιστικό
με θετικές επιπτώσεις σε παραγωγή, απασχόληση και ΑΕΠ!
Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν είναι ούτε καταστροφή αλλά ούτε
φάρμακο για κάθε νόσο! Για να φανεί η «κινδυνολογία» ας θυμηθούμε ότι με
εθνικό νόμισμα (δραχμή) πορευτήκαμε τις τελευταίες δεκαετίες και δεν
βιώσαμε «κόλαση», παρ’ ότι υπήρξε σταθερή διολίσθηση της ισοτιμίας (30
δρχ.=1 δολ. το 1970, 367 δρχ.=1 δολ. το 2001 πριν από την ένταξη στο
ευρώ). Αντίθετα με το «σκληρό» ευρώ δημιουργούνται σοβαρά προβλήματα όχι
μόνο στις περιφερειακές οικονομίες αλλά ακόμα και στις ισχυρές, πχ.
Γαλλία και Ιταλία!
Με άλλα λόγια, το εθνικό νόμισμα μπορεί στα χέρια μιας αριστερής
κυβέρνησης να γίνει σημαντικό εργαλείο προώθησης της εναλλακτικής
στρατηγικής προοδευτικής εξόδου από την κρίση. Το κύριο είναι το
περιεχόμενο της πολιτικής παρά η μορφή του. Για παράδειγμα, ρούβλι είχε η
Ρωσία επί τσάρου, ρούβλι επί Σοβιετικής Ενωσης, ρούβλι σήμερα επί
Πούτιν. Ομως οι πολιτικές σε κάθε ιστορική περίοδο ήταν διαφορετικές.
Παρά τις όποιες δυσκολίες προκύψουν την πρώτη περίοδο επιστροφής στο
εθνικό νόμισμα, το συγκεκριμένο σχέδιο είναι ασύγκριτα καλύτερο από την
επιλογή της παραμονής «πάση θυσία» στο ευρώ που ακολουθεί η κυβέρνηση
Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Με τις δεσμεύσεις του Μνημονίου και των δανειακών
συμβάσεων, οι πολιτικές λιτότητας θα συνεχιστούν τουλάχιστον ώς το 2022,
χωρίς να υπάρχει βεβαιότητα ότι το χρέος θα καταστεί «βιώσιμο»
(εξοφλήσιμο), ούτε ότι ο ελληνικό λαός… θα επιβιώσει! Ωστόσο εκτός από
το καθαρά οικονομικό-κοινωνικό κόστος, το πιο σημαντικό είναι η απώλεια
της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας (τις τύχες της χώρας θα διαφεντεύει η
τρόικα). Κατά συνέπεια με απαγκίστρωση από την ευρωζώνη επιτυγχάνεται η
ανάκτηση των μοχλών οικονομικής πολιτικής μαζί και το δικαίωμα του
«αποφασίζειν» του ελληνικού λαού, αντί της μετατροπής της Ελλάδας σε
«μεταμοντέρνο» γερμανικό φέουδο!
Για να γίνουν όλα αυτά απαιτούν αριστερή κυβέρνηση και πριν απ’ όλα
ανάπτυξη ισχυρού κινήματος αντίστασης, αλληλεγγύης, ανατροπής, καθώς και
ευρύτερη συσπείρωση των αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα, με αναβάθμιση
της κοινής δράσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για ένα βιώσιμο και ελπιδοφόρο
μέλλον.
Email: ytolios@gmail.com
Blog: ytoliosblog.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου