Για
τις γερμανικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 22 Σεπτέμβρη τα πάντα εδώ
και καιρό είναι γνωστά και προβλέψιμα: Πρώτο κόμμα θα είναι οι
Χριστιανοδημοκράτες με ποσοστό 41 έως 42%, οι Σοσιαλδημοκράτες θα
υποστούν μια ακόμη ιστορική ήττα κερδίζοντας γύρω στο 22% ως ανταμοιβή
της δεξιάς τους μετατόπισης που ως κορυφαία έκφραση είχε την
συγκυβέρνηση με την Δεξιά, οι Πράσινοι θα πάρουν γύρω στο 11%, η
Αριστερά στο 7%, οι Φιλελεύθεροι στο 5% παραμένοντας έτσι άγνωστο αν θα
καταφέρουν να ενταχθούν στη Βουλή και το νεοϊδρυθέν κόμμα Εναλλακτική
για την Γερμανία που ως σημαία του έχει την έξοδο της Γερμανίας από την
ευρωζώνη θα κερδίσει γύρω στο 3%, χωρίς να καταφέρει να εκλέξει
βουλευτές, μιας και δεν θα περάσει το όριο του 5%. Η μοναδική άγνωστη
παράμετρος σχετίζεται με την Ελλάδα. (Πώς να μην δημιουργούμε εκνευρισμό
στην γερμανική πολιτική και οικονομική ελίτ;) Αφορά δε την τύχη του
ελληνικού δημόσιου χρέους και επικεντρώνεται στο ερώτημα κατά πόσο θα
απαιτηθεί ένα νέο κούρεμα που θα συνοδεύεται από ένα νέο δάνειο. Δεν
υπάρχει δε αμφιβολία πως οι αρμόδιες υπηρεσίες που στεγάζονται στα
γυάλινα κτίρια όπου είναι συγκεντρωμένα τα γερμανικά υπουργεία ένθεν κι
ένθεν του ποταμού Σπρέε δίπλα στο Ράιχσταγκ γνωρίζουν με λεπτομέρειες
εδώ και καιρό. Σιγά που θα το άφηναν στην τύχη, ή να εξεταστεί τελευταία
στιγμή, ή ακόμη χειρότερα να αποφασιστεί από αυτούς που πρωτίστως
αφορά, την Ελλάδα…
Στην αποικία της Ελλάδας η συζήτηση άνοιξε σχεδόν από ατύχημα, κάτω
από την πίεση που άσκησαν στην Δεξιά τα μεγάλης κυκλοφορίας λαϊκίστικα
ταμπλόιντ, όπως η Μπιλντ, καθώς και η αντιπολίτευση των Σοσιαλδημοκρατών
που βρήκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιέσει την Μέρκελ ξεπερνώντας
την από τα δεξιά. Κι αυτό συνέβη παρότι η ανάγκη για μια νέα
αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που θα είναι η τέταρτη σε
τρία χρόνια, προβάλλει ως κάτι παραπάνω από επιτακτική. Μάρτυρας τα
πρόσφατα στοιχεία που δείχνουν τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους, παρά
τις αλλεπάλληλες επεμβάσεις που έχει δεχθεί και ειδικότερα τις δύο μίνι
αναδιαρθρώσεις του Μαρτίου του 2011 και του Νοεμβρίου του 2013 και την
γίγα-αναδιάρθρωση του Μαρτίου του 2012, όπου η ελληνική ιδιαιτερότητα κι
ο παραδοσιακός εξαιρετισμός (όνειδος για κάθε ευρωλιγούρη και
κοσμοπολίτη λιμοκοντόρο) γνώρισε νέες δόξες πετυχαίνοντας την μεγαλύτερη
διαγραφή δημοσίου χρέους των τελευταίων δεκαετιών, αφήνοντας ακόμη κι
αυτή της Αργεντινής του 2001 πολλά …χιλιόμετρα πίσω. Το μόνο ωστόσο που
κατάφερε το κούρεμα του Μαρτίου του 2012 ήταν να ξαναστείλει το ελληνικό
δημόσιο χρέος στα ουράνια: στο 180% του ΑΕΠ, όταν τον Σεπτέμβριο του
2009, προ «δημιουργικής στατιστικής» ήταν 115% και έναν μήνα αργότερα,
τον Οκτώβριο του 2009, μετά την μεσολάβηση των στατιστικών αλχημειών
εκτοξεύτηκε στο 129% του ΑΕΠ! Έτσι τον Ιούνιο του 2013 (δεύτερο τρίμηνο
2013) το ελληνικό δημόσιο έκλεισε στα 321 δισ. ευρώ, όταν έναν χρόνο
πριν, τον Ιούνιο του 2012 (δεύτερο τρίμηνο 2012) ήταν 303 δισ. ευρώ και
15 μήνες νωρίτερα, τον Μάρτιο του 2012 (πρώτο τρίμηνο 2012) στα 280 δισ.
Ο άθλος δηλαδή που καταγράφηκε δεν αφορά μόνο την αύξηση του δημόσιου
χρέους ως ποσοστού επί του ΑΕΠ, κάτι που αποδείχθηκε «ευκολάκι» για τις
νεοφιλελέρες από τη στιγμή που το ΑΕΠ ακολούθησε την τροχιά που
διαγράφει η ηθική ακεραιότητα των γνωστότερων εκπροσώπων του
συγκεκριμένου ιδεολογικού ρεύματος καταγράφοντας ελεύθερη πτώση, χωρίς
σταματημό. Το επίτευγμα πιστωτών και ΠΑΣΟΚοδεξιών μνημονιακών ήταν ότι
κατάφεραν να αυξήσουν το δημόσιο χρέος κι ως απόλυτο αριθμό, ως ποσό,
καθιστώντας το ξανά μη βιώσιμο, όπως αναγκάστηκε να παραδεχτεί κι ο
αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας από το βήμα της Βουλής.
Εξέλιξη που την χρεώνονται εξ ολοκλήρου προφανώς οι πιστωτές κι η
ελληνική αστική τάξη, από τη στιγμή που το PSI σχεδιάστηκε κι
εκτελέστηκε με απόλυτη δική τους ευθύνη.
Υπό την ανοχή της κυβέρνησης και της Τρόικας συνεχίζεται το πάρτι φοροδιαφυγής των off shore εταιρειών στην Ελλάδα
Ένα νέο δάνειο, το τρίτο στη σειρά, βρίσκεται προ των πυλών είναι το
αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα της συζήτησης που διεξάγεται, με τις άγνωστες
παραμέτρους να εστιάζονται στο ύψος του. Οι ακραίες τιμές, ως προς το
παρόν, ξεκινούν από 10 δισ. που είπε ο Σόιμπλε κι επανέλαβε ως πιστό
φερέφωνο ο Γ. Στουρνάρας λίγες μέρες αργότερα, έχοντας ως αφετηρία το
χρηματοδοτικό κενό των δύο επόμενων ετών (2014-2015), και φτάνουν τα 77
δισ. ευρώ, όπως αποκάλυψε η Μπιλντ ότι αναφέρεται σε έγγραφο του
γερμανικού υπουργείου Οικονομικών, με ημερομηνία μάλιστα 2012(!), κι ως
αφετηρία έχει το κενό που θα προκύψει τα έτη 2015-2020!
Το σίγουρο είναι πως η Γερμανία δεν θα επιτρέψει με κανέναν τρόπο να
μείνει στην μέση η δουλειά που ξεκίνησε τυπικά πριν τρία χρόνια, με την
υπαγωγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο και την επιβολή ενός καθεστώτος
ελεγχόμενης χρεοκοπίας που διασώζει τράπεζες και πιστωτές στέλνοντας τον
λογαριασμό στην κοινωνία των πληττόμενων χωρών και του φορολογούμενους
των χωρών – πιστωτών. Το νέο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, που θα
παρουσιαστεί κι αυτό ως μία ακόμη τεράστια εθνική επιτυχία όπως
χαρακτήρισε ο Γ. Στουρνάρας τα δάνεια ύψους 240 δισ. ευρώ που έχουμε
λάβει ως τώρα από τους πιστωτές (λες και δεν θα πρέπει να πληρωθούν) θα
συνοδευτεί από μέτρα λιτότητας που θα συνιστούν μια βαθιά τομή σε σχέση
με τα μέτρα που έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα. Όπως ακριβώς το πρώτο
Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 ισοδυναμούσε με μια απλή περιπέτεια μπροστά
στο εφιαλτικό δεύτερο Μνημόνιο του Φεβρουαρίου του 2012 (μείωση μισθών,
κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, διάλυση ασφαλιστικού συστήματος, έκδοση
ομολόγων με ξένο δίκαιο, κ.α.), έτσι κι αυτό, το δεύτερο, συγκρινόμενο
με το τρίτο υπό κατασκευή Μνημόνιο θα φαντάζει μια …κακή στιγμή. Οι
πρωτοφανείς ποιοτικές τομές που εισήγαγε στην εκμετάλλευση της εργατικής
τάξης και τα κυριαρχικά δικαιώματα θα μοιάζουν με σχετικά εύκολα
αναστρέψιμες, ποσοτικές συσσωρεύσεις. Το βασικό του δε χαρακτηριστικό
πέρα από νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και μαζικές (κατά
χιλιάδες κάθε μήνα!) απολύσεις στο δημόσιο, θα είναι η υπαγωγή απ’
ευθείας στους πιστωτές στοιχείων της ελληνικής δημόσιας περιουσίας. Για
πρώτη φορά δε είχε προταθεί από την Φινλανδία το 2011 ως όρος για την
συμμετοχή της στο πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας. Τώρα, η πρόταση
κατατέθηκε δημόσια πριν λίγες εβδομάδες, καταμεσής του Αυγούστου, από
την ένωση των γερμανών βιομηχάνων, που επικαλέστηκε μάλιστα αντίστοιχα
παραδείγματα από το παρελθόν όπου έχει εφαρμοστεί η διαδικασία της
υποθήκευσης δημόσιας περιουσίας με ευθύνη του ΔΝΤ, ως το τίμημα
περαιτέρω δανεισμού μιας χώρας κι αφού το αξιόχρεο της έφτασε πιο χαμηλά
από το ΑΕΠ της κι όλοι ήξεραν πως όσο και να ήθελε αδυνατούσε να
αποπληρώσει τα δανεικά. Ό,τι συμβαίνει και με μας. Αυτό ακριβώς είναι
και το σχέδιο για την Ελλάδα, με το δεύτερο και πιο κρίσιμο βήμα της
τέταρτης αναδιάρθρωσης πέραν του νέου δανείου, δηλαδή το κούρεμα μέρους
του χρέους που οφείλουμε στις χώρες της ευρωζώνης, στα μέσα του 2014 κι
όταν θα έχει ολοκληρωθεί το τρέχον πρόγραμμα διάσωσης, να εξαρτάται από
την εκχώρηση δημόσιας περιουσίας στους πιστωτές – γεγονός χωρίς
προηγούμενο πρέπει να αναφερθεί για τον ανεπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο
την μεταπολεμική εποχή.
Το σχετικό σενάριο, περάσματος της ελληνικής δημόσιας περιουσίας
στους πιστωτές, που μπορεί να πάρει την μορφή μεταφοράς της έδρας του
ΤΑΙΠΕΔ από την Αθήνα στο Λουξεμβούργο ή απ’ ευθείας υπαγωγής
περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό
Σταθερότητας (ESM), κάθε άλλο παρά διαψεύστηκε από τις Βρυξέλλες. Η
δήλωση του εκπροσώπου του Όλι Ρεν («καλό κουράγιο Έλληνες») ότι «δεν
υπάρχει σχετική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής» μάλλον σκόπευε να
προαναγγείλει τα επόμενα βήματα που θα γίνουν, κι όχι να αποκλείσει κάθε
σχετική συζήτηση.
Η ανάληψη από τους πιστωτές του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, που θα
ισοδυναμεί με την αναίρεση ακόμη και της τελευταίας έννοιας εθνικής
κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, μπορεί να έχει ως πρώτο βήμα το
σχεδιαζόμενο ξεπούλημα 81.000 ακινήτων της πρώην Κτηματικής Εταιρείας
του Δημοσίου, απ’ όπου αναμένεται η είσπραξη 28 δισ. ευρώ. Σε αυτά τα
ακίνητα περιλαμβάνονται φιλέτα τεράστιας αξίας, ενώ από την βουλιμία των
πιστωτών είναι προφανές ότι δεν θα εξαιρεθούν ούτε νησιά, ούτε
νοσοκομεία. Αξίζει δε να σημειωθεί πόσο πιο επιθετικό κ α αυτά φυσικά
για τους άνεργους, τους φτωχούς και τους κατεστραμμένους μικρομεσαίους
ενώ, στην άλλη πλευρά του κοινωνικού φάσματος, η αστική τάξη συνεχίζει
το πάρτι με την στήριξη του κράτους και της Τρόικας. Είναι πέρα για πέρα
ενδεικτικά τα στοιχεία για τις υπεράκτιες εταιρείες (off shore) που
έδωσε στη δημοσιότητα το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών. Βάσει αυτών
έχουν καταγραφεί 6.575 off shore εταιρείες εκμετάλλευσης ακινήτων, εκ
των οποίων έχουν ελεγχτεί μόλις οι 34, δηλαδή το 0,5%. Κι ενώ σε όλη την
επικράτεια το ΣΔΟΕ κάνει σαφάρι ψάχνοντας στα τραπεζάκια αποδείξεις για
τους εσπρέσο και τα μοχίτο, το ζεστό χρήμα των off shore αφήνεται
άθικτο όπως αποκαλύπτει το γεγονός ότι σε διαδικασία ελέγχου βρίσκονται
μόνο 315 εταιρείες, αντί να ελεγχθούν όλες, μία προς μία. Τα οφέλη από
μία τέτοια διαδικασία είναι προφανή: αν ο έλεγχος του 0,5% απέδωσε στην
εφορία 40 εκ. ευρώ, ο έλεγχος όλων των off shore θα μπορούσε να φέρει
στα δημόσια ταμεία 8 δισ. Αλλά κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου