Σε
σημείο τομής, ιστορικού χαρακτήρα εξελίσσεται για τον ελληνικό
καπιταλισμό η διαδικασία ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, καθώς μετά τις
ανατροπές των τελευταίων ημερών η Εθνική Τράπεζα, τουλάχιστον,
θεωρείται σχεδόν σίγουρο ότι θα πουληθεί σε ανταγωνιστή της στο
εξωτερικό. Πρόκειται για γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής
σημασίας καθώς η Εθνική Τράπεζα, με ιστορία 172 ετών, είχε τη διακριτική
ευχέρεια να αφήνει τους νόμους της αγοράς να λειτουργούν αποκλειστικά
και μόνο για τους απλούς πελάτες, ενώ από την άλλη για τμήματα της
αστικής τάξης να λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας παρέχοντας πλήθος
διευκολύνσεων που υποβοηθούσαν την επιχειρηματική δραστηριότητα,
εξαφανίζοντας ενίοτε ακόμη και την ίδια την έννοια του επιχειρηματικού
κινδύνου.
Η σημασία της Εθνικής επίσης υπογραμμίζεται αν λάβουμε υπ’ όψη
μας την πλεονεκτική θέση που διατηρούσε στην εγχώρια τραπεζική αγορά
συγκεντρώνοντας ακόμη και τώρα ένα ασυνήθιστα υψηλό επίπεδο δανείων (109
δισ.) και καταθέσεων (88 δισ.) απασχολώντας επίσης στην τράπεζα εντός
της Ελλάδας 11.640 εργαζομένους. Όλα αυτά όμως ανήκουν πιθανότατα στο
παρελθόν μετά το βέτο της Τρόικας στην συγχώνευση της Εθνικής με την
Γιούρομπανκ που θα δημιουργούσε ένα τραπεζικό σχήμα το οποίο θα ήλεγχε
το 40% της αγοράς. Η τύχη της Εθνικής Τράπεζας έτσι, μέσα από μια
εντελώς διαφορετική διαδρομή, ακολουθεί ακριβώς την ίδια πορεία που
ακολούθησαν οι σημαντικότερες επιχειρήσεις του ελληνικού καπιταλισμού
από την δεκαετία του ’90 κι εντατικότερα από την δεκαετία του 2000. Μια
πορεία συρρίκνωσης και σε πολλές περιπτώσεις διάλυσης. Αυτή η
καταστροφική πορεία μάλιστα δεν αφορούσε μόνο υποδειγματικές μονάδες της
μεταποίησης (πχ ναυπηγεία, χαλυβουργία, τσιμεντάδικα, λιπάσματα) αλλά
και του τομέα των υπηρεσιών στην πιο ευρεία του έννοια. Ποιος θα θυμάται
σε λίγα χρόνια την Ολυμπιακή Αεροπορία για παράδειγμα, που εδώ και
μήνες εξετάζεται από τα αρμόδια όργανα της ΕΕ η εξαγορά της από την
Ετζίαν μέχρι να επιβληθεί ντε φάκτο; Ή, τη σχέση έχει η σημερινή θέση
του ΟΤΕ με αυτή που κατείχε την δεκαετία του ’90, εξετάζοντάς την
μάλιστα από κάθε άποψη: τζίρους, κέρδη, διεθνή παρουσία κι επιπλέον
θέσεις εργασίας και ποιότητα ακόμη αυτών των θέσεων. Τώρα ήρθε η σειρά
της Εθνικής Τράπεζας να υποστεί την βίαιη συρρίκνωση που προβλέπει για
χώρες όπως η Ελλάδα η ένταξή τους στον καταμερισμό εργασίας της
ευρωζώνης. Θα γίνει μάλιστα με διαδικασίες πολύ πιο συνοπτικές,
επισείοντας τεράστιο κόστος για την κοινωνία και τον ίδιο τον ελληνικό
καπιταλισμό, που θα σηκώσουν το βάρος της γερμανικής κατοχής και της
μετατροπής της Ελλάδας σε αποικία του Τέταρτου Ράιχ, όπου τέτοιες
οικονομικές δραστηριότητες δεν επιτρέπεται να ασκούνται από τις
αποικίες.
Στην περίπτωση ωστόσο της Εθνικής ξεχωρίζουν πολύ πιο έντονα οι
πολιτικές ευθύνες, γιατί τόσο η διοίκηση της τράπεζας όσο και η πολιτική
ηγεσία (Στουρνάρας, Σαμαράς), όπως αποκαλύφθηκε την εβδομάδα που
πέρασε, ήξεραν για την απροθυμία της Τρόικας να συναινέσει στην εξαγορά
της Γιούρομπανκ, την οποία είχε εκφράσει από τον Ιανουάριο. Επωμίζονται
επομένως τεράστιες ευθύνες (πολύ πιο σημαντικές από την υπόνοια
χειραγώγησης των μετοχών που ήδη διερευνά ο εισαγγελέας) από την στιγμή
που επέτρεψαν να χαθεί τόσος πολύτιμος χρόνος και το βέτο της Τρόικας,
με όσα αυτό σημαίνει, να γίνει γνωστό τον Απρίλιο, στο παρά πέντε της
λήξης της χρονικής προθεσμίας ανακεφαλαιοποίησης. Όταν δηλαδή πλέον
είναι αργά να βρεθούν από πηγές εντός της Ελλάδας τα 790 εκ. ευρώ που
απαιτούνται (ποσό που αντιστοιχεί στο 10% της αναγκαίας αύξησης
μετοχικού κεφαλαίου) για να μην περάσει η Εθνική στο Ταμείο
Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο μέχρι τον Σεπτέμβριο θα την
πουλήσει στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα η Εθνική ακόμη και να αναγκαστεί
να κατεβάσει τα σήματά της και να μετατραπεί σε υποκατάστημα της Ντόιτσε
Μπανκ. Μάλιστα, ακόμη και αν δε συμβεί αυτό το ενδεχόμενο, θεωρείται
βέβαιος ο ακρωτηριασμός του κραταιού κατά το παρελθόν ομίλου, με πρώτη
πράξη την πώληση ακινήτων μεγάλης αξίας, επιχειρήσεων του ομίλου και
θυγατρικών τραπεζών του στα Βαλκάνια τις οποίες εποφθαλμιούσαν ανέκαθεν
οι γερμανικές τράπεζες. Κι αυτό, επειδή το εγχείρημα της κάλυψης από το
εσωτερικό των αναγκαίων κεφαλαίων φαίνεται αδύνατο για πολλούς ακόμη
λόγους, πέραν του σημαντικού τους ύψους. Πρώτον, επειδή την ίδια ακριβώς
περίοδο θα προβούν σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου κι οι τρεις άλλες
«συστημικές» τράπεζες: Η Γιούρομπανκ (αναζητώντας 383 εκ. ευρώ δηλαδή το
10% της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου ύψους 3,83 δισ.), η Πειραιώς
(περίπου 550 εκ.) κι η Άλφα Μπανκ (450 εκ.), εκ των οποίων μόνο οι δύο
τελευταίες θεωρείται βέβαιο ότι θα καταφέρουν να πετύχουν το στόχο τους.
Πως είναι δυνατό να βρεθούν μέσα σε ένα μήνα πάνω από 2 δισ. ευρώ σε
μία αγορά που βρίσκεται για έκτο συνεχή χρόνο σε ύφεση; Ο δεύτερος λόγος
είναι ότι οι «συνήθεις» αρωγοί της Εθνικής, δηλαδή τα ασφαλιστικά
ταμεία που κατέχουν το 16,6% των μετοχών (12,2% ΝΠΔΔ και 4,2% ΝΠΙΔ), η
εκκλησία μαζί με μητροπόλεις (1,5%), κι επίσης ιδρύματα και
κληροδοτήματα (3,2%) λόγω των τεράστιων ζημιών που υπέστησαν τον Μάρτιο
του 2012 από το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου, αδυνατούν
να ανταποκριθούν, λόγω έλλειψης των απαραίτητων ρευστών διαθεσίμων.
Τρίτο, ακόμη και να βρίσκονταν αυτά τα ποσά, αποτελεί κοινό τόπο πλέον
πως η διάσωση των ελληνικών τραπεζών είναι μια χαμένη υπόθεση. Δεν είναι
μόνο πως η καθαρή θέση της Εθνικής είναι αρνητική (με τις ζημιές να
ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ), όπως περιγράφεται ακόμη και στην ιστοσελίδα
της, στα βασικά μεγέθη. Είναι επιπλέον ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια
επιχειρήσεων και νοικοκυριών επεκτείνονται σαν γάγγραινα, ανατρέποντας
επί τα χείρω τις προβλέψεις σε ό,τι αφορά τα κεφάλαια που απαιτούνται
για τη διάσωση των τραπεζών. Ο κίνδυνος δηλαδή είναι πως ακόμη και στην
περίπτωση που ευοδωνόταν η τρέχουσα αύξηση μετοχικού κεφαλαίου το
φθινόπωρο που θα πρέπει να υποβληθούν σε νέα τεστ αντοχής οι τράπεζες θα
αποδειχθούν πιθάρι των Δαναΐδων, καθώς θα έπρεπε να βγουν στη …γύρα για
νέα κεφάλαια που θα καλύψουν κι άλλες μαύρες τρύπες στους ισολογισμούς
τους. Τέλος, εξ ίσου αποθαρρυντικά για το μέλλον των ελληνικών τραπεζών
θα λειτουργήσει η απόφαση της ΕΕ να κατάσχει τις καταθέσεις. Μέτρο που
θα οδηγήσει τις καταθέσεις ειδικότερα τις μεγάλες να αποσυρθούν από τις
τράπεζες της περιφέρειας και να στραφούν σε αυτές του κέντρου.
- Σχεδόν σίγουρη θεωρείται η πώληση της Εθνικής Τράπεζας σε μια γερμανική αν περάσει στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας
Το ξεπούλημα της Εθνικής Τράπεζας με ενδιάμεσο στάδιο το πέρασμά της
από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (που όλως τυχαίως η νέα του
πρόεδρος, Αναστασία Σακελλαρίου, εργαζόταν μέχρι πρόσφατα στην Ντόιτσε
Μπανκ και μετά στην Πειραιώς) φέρνει στην επιφάνεια, μεταξύ άλλων, δύο
οικονομικά εγκλήματα που έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες σε βάρος του
δημοσίου συμφέροντος και της περιουσίας του ελληνικού λαού. Το πρώτο
σχετίζεται με την επένδυση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων σε
μετοχές. Μια απόφαση που λήφθηκε από την ίδια την συνδικαλιστική
γραφειοκρατία την εποχή της άνθησης του χρηματιστηρίου όταν το όραμα του
λαϊκού καπιταλισμού …ράγιζε καρδιές. Τώρα όσα αποθεματικά είχαν
επενδυθεί σε μετοχές θα δεχτούν την χαριστική βολή, με την πλήρη
εξαΰλωσή τους. Το δεύτερο οικονομικό έγκλημα σχετίζεται με τα χρήματα
που έχουν λάβει οι τράπεζες από την αρχή της κρίσης τα οποία ανέρχονταν
σε 168 δισ. ευρώ, χωρίς να συνυπολογιστεί το κόστος της
ανακεφαλαιοποίησης που θα ανέλθει για το ελληνικό δημόσιο σε 50 δισ.
ευρώ! Τα 168 δισ. ευρώ που δόθηκαν στις τράπεζες, χορηγήθηκαν
συγκεκριμένα με τις εξής …δόσεις: 28 δισ. τον Δεκέμβριο του 2008, 15
δισ. τον Μάιο του 2006, 10 δισ. τον Ιούλιο του 2010, 25 δισ. τον
Σεπτέμβριο του 2010, 30 δισ. τον Μάιο του 2011, 30 δισ. τον Σεπτέμβριο
του 2011 και 30 δισ. τον Δεκέμβριο του 2011. Τώρα, συμπληρώνεται το παζλ
με αυτό τον πακτωλό χρημάτων, που υπερβαίνει κατά πολύ το ΑΕΠ και το
οποίο δόθηκε με ευθύνη ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ και της συνδικαλιστικής
γραφειοκρατίας, να καταλήγει σε τελική ανάλυση στη Γερμανία που θα
βάλει στο χέρι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Έτσι, προχωράει ένα βήμα
πιο μπροστά το σχέδιο της τραπεζικής ένωσης που είναι σε εξέλιξη και το
οποίο δεν σημαίνει τίποτε περισσότερο από έναν κύκλο εξαγορών και
συγχωνεύσεων στον τραπεζικό τομέα της γηραίας ηπείρου που στο τέλος θα
δημιουργήσει λίγες, καλές αλλά πάνω απ’ όλα γερμανικές τράπεζες.
Ακόμη κι αν παραδεχτούμε πως οι ΠΑΣΟΚοι, οι Δεξιοί, οι ακροδεξιοί του
ΛΑΟΣ και τα ρετάλια της ΔΗΜΑΡ ήταν ηλίθιοι και δεν μπορούσαν όλο το
προηγούμενο διάστημα να προβλέψουν τι θα συνέβαινε στο τέλος της ημέρας,
η απροθυμία τους να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο ακόμη και σήμερα, που
ο κίνδυνος αφελληνισμού των τραπεζών είναι ορατός και κατ’ επέκταση
περαιτέρω συρρίκνωσης της οικονομίας, φέρνει στην επιφάνεια πόσο
αδίστακτο και επικίνδυνο είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που για να
εξασφαλίσει την εύνοια και τη στήριξη της Γερμανίας δεν διστάζει να
βγάλει σε πέρας ακόμη και την πιο βρόμικη δουλειά. Να καταστρέψει δηλαδή
με μία κίνηση ό,τι επί αιώνες χτίστηκε, ακυρώνοντας κάθε ελπίδα
δραπέτευσης που υφίσταται από την φυλακή του ευρώ και της ΕΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου