Τι κάνουμε τώρα; (2) Οργανωμένο παλλαϊκό Μέτωπο

Κυριακή 7 Απριλίου 2013

http://www.enet.gr

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι επιτακτική ανάγκη για ένα Μέτωπο που θα αγωνιστεί, όχι για την ανατροπή ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά για την άμεση μονομερή έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και την αποκοπή από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Με την ανεργία και τη φτώχεια να καλπάζουν, έχουμε ήδη επιτύχει, εν μέρει, το στόχο που έβαλε η ελίτ το 2010: να μείνουμε στην Ε.Ε. για να μη γυρίσουμε στη δεκαετία του 1950. 

Ετσι, μείναμε μεν στην Ε.Ε., αλλά γυρίσαμε στη δεκαετία του 1950! Σύμφωνα με την απογραφή του 1961, περίπου 24% του ενεργού πληθυσμού ήταν τότε άνεργο ή υποαπασχολούμενο. Σήμερα, μόνο οι άνεργοι φθάνουν το 27%. Εάν λοιπόν το 2011, με ανεργία περίπου 18%, οι μισοί Ελληνες ζούσαν στο όριο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού (Eurostat), τα συμπεράσματα είναι ευνόητα. 

 

Ο μόνος λόγος που η φτώχεια δεν είναι το ίδιο φανερή όσο το 1961 είναι ότι, ενώ η εισοδηματική φτώχεια σήμερα θα πρέπει να είναι σημαντικά υψηλότερη από τότε, πολλοί από τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα βρίσκονται ακόμη με περιουσιακά στοιχεία (αυτοκίνητο, ιδιόκτητο σπίτι, κ.λπ.) που απέκτησαν με τον εύκολο δανεισμό, τον καιρό της «ισχυρής Ελλάδας» (της φούσκας). Οσο όμως παραμένουν στην ανεργία και στη χαμηλόμισθη απασχόληση, θα τα χάνουν και αυτά σταδιακά. Και αντίθετα με τα αναίσχυντα ψεύδη των ντόπιων και ξένων ελίτ, καθώς και των άθλιων ΜΜΕ που ελέγχουν οι ίδιες (τα οποία, όπως στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα, έχουν «κομμένη» κάθε συζήτηση ενάντια στην Ε.Ε.), τόσο η ανεργία όσο και οι άθλιοι μισθοί θα παραμείνουν βασικά στα ίδια επίπεδα, παρά τις όποιες στατιστικές αλχημείες. 

Ακόμη και να έλθουν οι ξένοι ληστο-επενδυτές που θα προσελκυστούν από την κινεζοποίηση της εργασίας στην Ελλάδα, όσο το επίπεδο και η διάρθρωση της παραγωγής και της απασχόλησής μας θα εξακολουθούν να προσδιορίζονται από την παγκόσμια αγορά και την Ε.Ε. και όχι από εμάς τους ίδιους, συλλογικά, σε μια αυτοδύναμη (όχι αυτάρκη) οικονομία που θα μας εξασφαλίζει την οικονομική και εθνική κυριαρχία, η κατάσταση θα παραμένει βασικά η ίδια. 

Δεν χρειάζεται βέβαια να ασχοληθούμε με τους απατεώνες της «Αριστεράς», οι οποίοι, ακόμη και μετά τα καταστροφικά μέτρα που επέβαλαν στα λαϊκά στρώματα της Κύπρου οι ξένες και ντόπιες ελίτ, συνεχίζουν την εξαπάτηση ότι θα μπορούσαν να εφαρμόσουν λύσεις «αντιμνημονιακές» μέσα στην Ε.Ε., ή να αραδιάζουν παραμύθια για Μέτωπο του Νότου, όταν όλες οι χώρες αυτές συμφώνησαν στην καταστροφή της Κύπρου! 

Και είναι εξαπάτηση διότι οι ευρω-ελίτ έδειξαν, στην πράξη, πόσο εύκολα μπορούν να υποτάξουν κάθε λαό, αρκεί να κόψουν τη ρευστότητα (που την ελέγχουν) σε μια οικονομία. Ούτε χρειάζεται να ασχοληθούμε με τις κούφιες εκκλήσεις για «γενικό ξεσηκωμό» κ.λπ., όταν ύστερα από τρία χρόνια «ξεσηκωμών», απεργιών, «αγανακτισμένων» στις πλατείες και «αυτο-οργάνωσης» στη διαχείριση της φτώχειας μας, οι κοινοβουλευτικές χούντες εφαρμόζουν στο ακέραιο το πρόγραμμά τους, γράφοντας στα παλιότερα των παπουτσιών τους κάθε παρόμοια «αντίσταση». 

Ηαιτία γι' αυτή την καταστροφική ήττα του λαϊκού κινήματος είναι βέβαια ότι δεν υπάρχει οργανωμένο λαϊκό κίνημα με συγκροτημένο πρόγραμμα για την έξοδο των λαϊκών στρωμάτων από την οικονομική καταστροφή. Και γι' αυτό φέρει ακέραια την ευθύνη η Αριστερά. Διότι παρόμοια κινήματα σχετικά με μια καταστροφική οικονομική και κοινωνική κρίση δεν μπορούν να ανακύψουν «από κάτω», αφού προϋποθέτουν σημαντικό βαθμό συνειδητοποίησης για τα αίτια και τους τρόπους διεξόδου από αυτήν. Δεν μιλάμε για ξένη στρατιωτική κατοχή, οπότε είναι εύκολη η συνειδητοποίηση του στόχου, αλλά για ένα σύστημα που ελέγχει ακόμη και τη σκέψη. 

Οταν, μάλιστα, υπάρχουν τμήματα της «Αριστεράς» (τα οποία έχει κάθε λόγο να προβάλλει το σύστημα) που, ηθελημένα ή μη, εξαπατούν τα λαϊκά στρώματα για τους πραγματικούς στόχους και τρόπους διεξόδου από την καταστροφή, τότε η ευθύνη της αντισυστημικής Αριστεράς είναι ακόμη μεγαλύτερη. Και αυτό διότι μόνο αυτή η Αριστερά μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι οι πραγματικοί στόχοι δεν είναι η κακιά Μέρκελ, ή οι κακοί νεοφιλελεύθεροι, ή το κακό ευρώ, αλλά το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (όπως εκδηλώνεται μέσα από την ένταξή μας στην Ε.Ε.) - που μόνο νεοφιλελεύθερη μπορεί να είναι. 

Είναι επομένως επιτακτική η ανάγκη για ένα οργανωμένο παλλαϊκό Μέτωπο που θα πρέπει να αγωνιστεί όχι για την ανατροπή ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος και την κατάκτηση (με αυτή την έννοια) της λαϊκής εξουσίας -κάτι που προϋποθέτει εντελώς διαφορετικές υποκειμενικές συνθήκες από τις σημερινές-, αλλά για την άμεση μονομερή έξοδο της χώρας μας από την Ε.Ε. και την αποκοπή από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. 

Ετσι μόνο θα αποκτήσουμε οικονομική και, κατά συνέπεια, εθνική κυριαρχία και θα μπορέσουμε να στηριχθούμε στις δικές μας παραγωγικές δυνάμεις και όχι στις πολυεθνικές. Και γι' αυτόν το στόχο, που είναι και αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συστημική αλλαγή στο μέλλον, υπάρχουν τόσο οι αντικειμενικές όσο και οι υποκειμενικές συνθήκες. Αλλά για τις οικονομικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις μιας παρόμοιας στρατηγικής θα χρειαστεί να επανέλθουμε. 

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/