Ο Ευρωσκεπτικισμός ως αντίδραση στα αποκαλυπτήρια ευρώ, ΕΕ (Εφημερίδα των Συντακτών, 6-7.4.2013)

Λεωνίδας Βατικιώτης 

 

Διαστάσεις θύελλας έχουν προσλάβει σε όλη την Ευρώπη οι αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική κανιβαλικής λιτότητας που προωθούν Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη. Στην Ιταλία το 55% των πολιτών ψηφίζουν δύο κόμματα που αμφισβητούν το ευρώ παίρνοντας την εκδίκησή τους από την Μέρκελ για το συνταγματικό πραξικόπημα με το οποίο ανατράπηκε ο  Μπερλουσκόνι, το Νοέμβριο του 2011. Στην Κύπρο το 67% των ερωτηθέντων τάσσεται κατά του ευρώ κι η πολιτική ηγεσία της χώρας – πλην Λακεδαιμονίων – εξετάζει την αποχώρηση από το ευρώ και προετοιμάζεται γι’ αυτήν. Στην Πολωνία το 62% όσων συμμετείχαν σε δημοσκόπηση διαφωνεί με την ένταξη στο ευρώ, όταν δέκα χρόνια πριν, το 2003, το 78% δήλωνε υπέρμαχος του ενιαίου νομίσματος. Αντίστοιχη είναι και η φθορά που καταγράφουν όσοι πολιτικοί αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας και την αφαίρεση των εργατικών κατακτήσεων με τα σκήπτρα να ανήκουν στον γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, που μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο κατοικίας στα Ηλύσια Πεδία χαρακτηρίζεται «κακός πρόεδρος» για το 51% των Γάλλων.

Οι αντιδράσεις δεν περιορίζονται μόνο στις χαμηλότερες κοινωνικές ομάδες που θίγονται από τα νεοφιλελεύθερα μέτρα. Έτσι, έκπληξη προκαλούν – εκ πρώτης όψεως – οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Άσελμπορν, ότι η Γερμανία επιδιώκει την «ηγεμονία» στην Ευρώπη κι επίσης ότι «η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το οικονομικό μοντέλο άλλων κρατών μελών της ΕΕ». Τα φαινόμενα απειθαρχίας πυκνώνουν με τον ιταλικό ΣΕΒ (Confidustria) να κηρύσσει κατάσταση έκτακτης πιστωτικής ανάγκης καλώντας τις οικονομικές αρχές να βρουν αμέσως 40 δις. ευρώ (2% ΑΕΠ) για να εξοφλήσουν τους προμηθευτές. Μια κίνηση που είτε αποτελεί επιθετικό μέτρο δημοσιονομικής στήριξης (fiscal stimulus) ή καθυστερημένη αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων χρεών (όπως διατείνεται) αναιρεί ντε φάκτο την πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας που απαιτεί η Γερμανία.

Το αυξανόμενο ρεύμα δυσπιστίας και απόρριψης του ευρώ και της ΕΕ, που συχνά καλείται ευρωσκεπτικισμός, είναι η απάντηση των όσων πίστεψαν ότι η ΕΕ και το ευρώ αποτελούν τους εγγυητές του βιοτικού επιπέδου και των δημοκρατικών κατακτήσεων. Το σχετικό προφίλ που περίτεχνα κι επί δεκαετίες οικοδόμησε η ΕΕ, με την αμέριστη βοήθεια της σοσιαλδημοκρατίας η οποία τώρα πληρώνει το τίμημα με την εκλογική της υποχώρηση, κατέρρευσε όταν έπρεπε να αντιμετωπιστεί η τρέχουσα κρίση. Τότε ο βασιλιάς φάνηκε γυμνός με τα κανιβαλικά μνημόνια που εφαρμόστηκαν σε Ιρλανδία, Πορτογαλία και πρωτίστως Ελλάδα και την δήλωση εκ μέρους της Γερμανίας (μέσω του προέδρου του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ) ότι ακόμη και οι τραπεζικές καταθέσεις μπορούν να θυσιαστούν στον βωμό της διάσωσης των τραπεζών και της υπέρβασης της κρίσης να κάνουν σαφές ότι είμαστε μάρτυρες ενός κοινωνικού πολέμου χωρίς ουδέτερες ζώνες, χωρίς πρόσφατο προηγούμενο. Επίδικα αυτού του πολέμου είναι τόσο τα εργατικά δικαιώματα κι οι κατακτήσεις (από το οκτάωρο μέχρι τη δημόσια υγεία και παιδεία) όσο και τα κυριαρχικά δικαιώματα που αμφισβητούνται από την ανανεωμένο και επικίνδυνο γερμανικό επεκτατισμό, φυσικά συγκαλυμμένα, μέσω των θεσμών της ΕΕ. Η μίνι «στάση» της πολιτικής ηγεσί