http://topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος
Η χθεσινή αποτυχημένη απόπειρα συμβιβασμού μεταξύ των τριών αρχηγών της
συγκυβέρνησης έδειξε το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι σχέσεις τους.
Έδειξε ακόμη ότι, πλην της «δουλειάς» που τους έχει αναθέσει η τρόικα,
δεν είναι ικανοί να συνεννοηθούν στο ελάχιστο. Ούτε καν σε έναν
«αντιρατσιστικό» νόμο.
Στην πατρίδα του πρωθυπουργού οι άνθρωποι του μόχθου θα έλεγαν ότι αυτοί οι τρεις «δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο».
Στην πατρίδα του πρωθυπουργού οι άνθρωποι του μόχθου θα έλεγαν ότι αυτοί οι τρεις «δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρο».
Είναι ίσως εκπληκτικό το ότι το πολιτικό χάσμα μεταξύ τους δημιουργήθηκε
από ένα νομοσχέδιο που έφτασε να γίνει... κεφαλαιώδες ζήτημα για τη
χώρα, παρότι αρχικά η υπόθεση αυτή έμοιαζε πολύ «μικρή» για να απειλήσει
την κυβερνητική σταθερότητα.
● Η ΔΗΜΑΡ, στην οποία ανήκει ο εισηγούμενος το επίμαχο νομοσχέδιο υπουργός Α. Ρουπακιώτης, ύστερα από τις ομαδικές βολές που αυτό δέχτηκε από το περιβάλλον Σαμαρά, θεωρεί πλέον... ζήτημα τιμής την κατάθεσή του στη Βουλή και την ψήφισή του.
● Το ΠΑΣΟΚ υψώνει απρόσμενα τους τόνους – συνεπεία και των ουκ ολίγων εσωτερικών προβλημάτων του – μιλώντας, ύστερα από πολύ καιρό, για... Δεξιά και για την... ανορθόδοξη (ή κάτι τέτοιο) συμμαχία του μαζί της. Παρολίγο να την αποκαλέσει και «επάρατο», αλλά συγκρατήθηκε.
Παρότι έχουν καταπιεί την κάμηλο ενός ακόμη μνημονίου, ενώ διεκπεραιώνουν την πλήρη εκθεμελίωση δικαιωμάτων, την κατακρήμνιση μισθών και συντάξεων, το πλήρες ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και μερικά από τα πιο ληστρικά και αντιαναπτυξιακά εισπρακτικά μέτρα, τα οποία εγγυημένα θα συνεχιστούν προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη ζημία σε οικονομία και κοινωνία, οι δύο μικρότεροι εταίροι του Σαμαρά έφτασαν να διυλίζουν τον – αρχικώς θεωρηθέντα ως – κώνωπα του «αντιρατσιστικού».
Ο λόγος είναι μάλλον απλός.
Ύστερα από τόσες ταπεινώσεις, ύστερα από τόσους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις από τις περιλάλητες «κόκκινες γραμμές», οι οποίες σβήστηκαν βιαστικά υπό τον επιτυχημένο εκβιασμό της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ – μια απειλή που την εποχή της τρόικας χρησιμοποιείται διά πάσαν νόσον και πάσαν (κυβερνητικήν) μαλακίαν –, οι δύο εταίροι πρέπει, πάση θυσία, να δηλώσουν την πολιτική παρουσία και αυτονομία τους.
Ο Σαμαράς, εξ άλλου, εκμεταλλευόμενος άριστα την τέλεια παγίδευση των εταίρων του στη διακυβέρνηση – την οποία από την αρχή της θητείας τους είχαμε διαγνώσει –, με βαρύ πυροβολικό τον ΥΠΟΙΚ Γιάννη Στουρνάρα, φροντίζει να χρεώνει τα πολιτικά κόστη αυτής της κυβέρνησης πρωτίστως στον Βενιζέλο και δευτερευόντως στον Κουβέλη.
Για τον εαυτό του κρατάει τον ρόλο του ηγέτη, ο οποίος σώζει – ακόμη μια φορά – τη χώρα, που βρίσκεται στο απυρόβλητο, που ετοιμάζεται να αναδειχθεί σε μονοπρόσωπη «ηγεσία του αστικού κόσμου», όπως χαριτωμένα τον περιγράφουν τα φιλοσαμαρικά ρεπορτάζ και αναλύσεις.
● Το ΠΑΣΟΚ όμως βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής διάλυσης και η ηγεσία του δεν δείχνει ικανή να συγκρατήσει τις κεντρόφυγες δυνάμεις. Ίσως είναι πια πολύ αργά για κάτι τέτοιο.
● Η ΔΗΜΑΡ, που θα ήθελε να διαδεχθεί το ΠΑΣΟΚ στο δραματικά συρρικνωμένο και πολυδιασπασμένο πλέον γήπεδο της Κεντροαριστεράς, χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι μια δύναμη με δυνατότητα παρέμβασης και διαπραγμάτευσης, έστω και στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης με έντονο – αν όχι απόλυτο – το πρωθυπουργικό στίγμα.
Κοινός στόχος των δύο εταίρων είναι να καταδείξουν ότι δεν έχουν πλήρως απολέσει τα παραδοσιακά ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους, τα οποία αποτελούν πλέον τη μόνη στοιχειώδη διαχωριστική γραμμή από τη σαμαρική Ν.Δ. Αλλά και να πιστοποιήσουν την όποια πολιτική ισχύ τους, η οποία αμφισβητείται εντόνως – και ενίοτε ευτελίζεται – ακόμη και από τον... Στουρνάρα.
Το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο εκτιμήθηκε, λοιπόν, από τους Βενιζέλο και Κουβέλη ως βατό πεδίο για την επίτευξη των στοιχειωδών στόχων τους. Αυτό συνέβη διότι αυτό το νομοσχέδιο:
● Επ’ ουδενί λόγω σχετίζεται με την τρόικα και τις υποχρεώσεις των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Συνεπώς δεν μπορεί, στο πεδίο αυτό, να ασκηθεί ο μόνιμος εκβιασμός περί «πτώχευσης» κ.λπ.
● Αποτελεί μια κίνηση εναρμόνισης με τα προβλεπόμενα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
● Δίνει ένα υποτυπώδες πολιτικό περιεχόμενο στην – κατά τα άλλα ακατανόητη και δυνητικά προβληματική – έννοια «συνταγματικό τόξο», την οποία έριξε στο τραπέζι ο Βενιζέλος και έγινε ασμένως αποδεκτή από όλους τους ανησυχούντες για τη Χρυσή Αυγή (ακόμη και από τον Τσίπρα...), πλην του ΚΚΕ, το οποίο δικαιολογημένα διαμαρτύρεται ότι κάποιες προβλέψεις του εν λόγω νομοσχεδίου μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμη και εναντίον του, όπως έχει συμβεί σε άλλες χώρες.
Κυρίως, όμως, το νομοσχέδιο αυτό αποτελούσε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες για Βενιζέλο και Κουβέλη να διαμαρτυρηθούν εμπράκτως στον Σαμαρά για την αλαζονεία με την οποία θεωρούν ότι τους αντιμετωπίζει.
Ωστόσο ο – κυρίως μιντιακά – πανίσχυρος πρωθυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης δεν έδειξε πρόθυμος να υποχωρήσει στους εταίρους του, και μάλιστα όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικά ευάλωτοι προ του ενδεχομένου της προκήρυξης πρόωρων εκλογών σε περίπτωση... διασάλευσης της κυβερνητικής συνοχής και σταθερότητας.
Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς κινούμενος υπό τον φόβο της αναταραχής στο δικό του κόμμα, αρνήθηκε να κατατεθεί το «αντιρατσιστικό», με αποτέλεσμα οι εταίροι του εν συνεχεία να περιφέρουν τη διαμαρτυρία και την απόγνωσή τους στα... κανάλια. Αν δεν υπάρξει κάποια μεγάλη έκπληξη, η απόφαση του πρωθυπουργού δεν θα αλλάξει.
Έτσι ή αλλιώς λύση επωφελής για όλους δεν υπάρχει: είτε η Ν.Δ. αποδεχόμενη το νομοσχέδιο είτε το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ με την απόρριψή του από τον Σαμαρά, κάποιος ή κάποιοι από τους εταίρους κινδυνεύουν να περάσουν πολλαπλή κρίση:
● σε επίπεδο εσωκομματικό,
● σε επίπεδο επιρροής στο εκλογικό κοινό στο οποίο απευθύνονται
● και σε επίπεδο ισχύος του καθενός στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης.
Όλα της εξουσίας δύσκολα, ήρθε και το «αντιρατσιστικό» σαν κερασάκι στην τούρτα. Κι όμως, οι δύσκολες μέρες για την κυβέρνηση είναι μπροστά. Καλά ξεμπερδέματα...
● Η ΔΗΜΑΡ, στην οποία ανήκει ο εισηγούμενος το επίμαχο νομοσχέδιο υπουργός Α. Ρουπακιώτης, ύστερα από τις ομαδικές βολές που αυτό δέχτηκε από το περιβάλλον Σαμαρά, θεωρεί πλέον... ζήτημα τιμής την κατάθεσή του στη Βουλή και την ψήφισή του.
● Το ΠΑΣΟΚ υψώνει απρόσμενα τους τόνους – συνεπεία και των ουκ ολίγων εσωτερικών προβλημάτων του – μιλώντας, ύστερα από πολύ καιρό, για... Δεξιά και για την... ανορθόδοξη (ή κάτι τέτοιο) συμμαχία του μαζί της. Παρολίγο να την αποκαλέσει και «επάρατο», αλλά συγκρατήθηκε.
Παρότι έχουν καταπιεί την κάμηλο ενός ακόμη μνημονίου, ενώ διεκπεραιώνουν την πλήρη εκθεμελίωση δικαιωμάτων, την κατακρήμνιση μισθών και συντάξεων, το πλήρες ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας και μερικά από τα πιο ληστρικά και αντιαναπτυξιακά εισπρακτικά μέτρα, τα οποία εγγυημένα θα συνεχιστούν προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη ζημία σε οικονομία και κοινωνία, οι δύο μικρότεροι εταίροι του Σαμαρά έφτασαν να διυλίζουν τον – αρχικώς θεωρηθέντα ως – κώνωπα του «αντιρατσιστικού».
Ο λόγος είναι μάλλον απλός.
Ύστερα από τόσες ταπεινώσεις, ύστερα από τόσους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις από τις περιλάλητες «κόκκινες γραμμές», οι οποίες σβήστηκαν βιαστικά υπό τον επιτυχημένο εκβιασμό της χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ – μια απειλή που την εποχή της τρόικας χρησιμοποιείται διά πάσαν νόσον και πάσαν (κυβερνητικήν) μαλακίαν –, οι δύο εταίροι πρέπει, πάση θυσία, να δηλώσουν την πολιτική παρουσία και αυτονομία τους.
Ο Σαμαράς, εξ άλλου, εκμεταλλευόμενος άριστα την τέλεια παγίδευση των εταίρων του στη διακυβέρνηση – την οποία από την αρχή της θητείας τους είχαμε διαγνώσει –, με βαρύ πυροβολικό τον ΥΠΟΙΚ Γιάννη Στουρνάρα, φροντίζει να χρεώνει τα πολιτικά κόστη αυτής της κυβέρνησης πρωτίστως στον Βενιζέλο και δευτερευόντως στον Κουβέλη.
Για τον εαυτό του κρατάει τον ρόλο του ηγέτη, ο οποίος σώζει – ακόμη μια φορά – τη χώρα, που βρίσκεται στο απυρόβλητο, που ετοιμάζεται να αναδειχθεί σε μονοπρόσωπη «ηγεσία του αστικού κόσμου», όπως χαριτωμένα τον περιγράφουν τα φιλοσαμαρικά ρεπορτάζ και αναλύσεις.
● Το ΠΑΣΟΚ όμως βρίσκεται στα πρόθυρα της οριστικής διάλυσης και η ηγεσία του δεν δείχνει ικανή να συγκρατήσει τις κεντρόφυγες δυνάμεις. Ίσως είναι πια πολύ αργά για κάτι τέτοιο.
● Η ΔΗΜΑΡ, που θα ήθελε να διαδεχθεί το ΠΑΣΟΚ στο δραματικά συρρικνωμένο και πολυδιασπασμένο πλέον γήπεδο της Κεντροαριστεράς, χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι μια δύναμη με δυνατότητα παρέμβασης και διαπραγμάτευσης, έστω και στο πλαίσιο μιας κυβέρνησης με έντονο – αν όχι απόλυτο – το πρωθυπουργικό στίγμα.
Κοινός στόχος των δύο εταίρων είναι να καταδείξουν ότι δεν έχουν πλήρως απολέσει τα παραδοσιακά ιδεολογικά χαρακτηριστικά τους, τα οποία αποτελούν πλέον τη μόνη στοιχειώδη διαχωριστική γραμμή από τη σαμαρική Ν.Δ. Αλλά και να πιστοποιήσουν την όποια πολιτική ισχύ τους, η οποία αμφισβητείται εντόνως – και ενίοτε ευτελίζεται – ακόμη και από τον... Στουρνάρα.
Το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο εκτιμήθηκε, λοιπόν, από τους Βενιζέλο και Κουβέλη ως βατό πεδίο για την επίτευξη των στοιχειωδών στόχων τους. Αυτό συνέβη διότι αυτό το νομοσχέδιο:
● Επ’ ουδενί λόγω σχετίζεται με την τρόικα και τις υποχρεώσεις των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων. Συνεπώς δεν μπορεί, στο πεδίο αυτό, να ασκηθεί ο μόνιμος εκβιασμός περί «πτώχευσης» κ.λπ.
● Αποτελεί μια κίνηση εναρμόνισης με τα προβλεπόμενα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
● Δίνει ένα υποτυπώδες πολιτικό περιεχόμενο στην – κατά τα άλλα ακατανόητη και δυνητικά προβληματική – έννοια «συνταγματικό τόξο», την οποία έριξε στο τραπέζι ο Βενιζέλος και έγινε ασμένως αποδεκτή από όλους τους ανησυχούντες για τη Χρυσή Αυγή (ακόμη και από τον Τσίπρα...), πλην του ΚΚΕ, το οποίο δικαιολογημένα διαμαρτύρεται ότι κάποιες προβλέψεις του εν λόγω νομοσχεδίου μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμη και εναντίον του, όπως έχει συμβεί σε άλλες χώρες.
Κυρίως, όμως, το νομοσχέδιο αυτό αποτελούσε μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες για Βενιζέλο και Κουβέλη να διαμαρτυρηθούν εμπράκτως στον Σαμαρά για την αλαζονεία με την οποία θεωρούν ότι τους αντιμετωπίζει.
Ωστόσο ο – κυρίως μιντιακά – πανίσχυρος πρωθυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης δεν έδειξε πρόθυμος να υποχωρήσει στους εταίρους του, και μάλιστα όχι μόνο επειδή είναι εξαιρετικά ευάλωτοι προ του ενδεχομένου της προκήρυξης πρόωρων εκλογών σε περίπτωση... διασάλευσης της κυβερνητικής συνοχής και σταθερότητας.
Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς κινούμενος υπό τον φόβο της αναταραχής στο δικό του κόμμα, αρνήθηκε να κατατεθεί το «αντιρατσιστικό», με αποτέλεσμα οι εταίροι του εν συνεχεία να περιφέρουν τη διαμαρτυρία και την απόγνωσή τους στα... κανάλια. Αν δεν υπάρξει κάποια μεγάλη έκπληξη, η απόφαση του πρωθυπουργού δεν θα αλλάξει.
Έτσι ή αλλιώς λύση επωφελής για όλους δεν υπάρχει: είτε η Ν.Δ. αποδεχόμενη το νομοσχέδιο είτε το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ με την απόρριψή του από τον Σαμαρά, κάποιος ή κάποιοι από τους εταίρους κινδυνεύουν να περάσουν πολλαπλή κρίση:
● σε επίπεδο εσωκομματικό,
● σε επίπεδο επιρροής στο εκλογικό κοινό στο οποίο απευθύνονται
● και σε επίπεδο ισχύος του καθενός στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης.
Όλα της εξουσίας δύσκολα, ήρθε και το «αντιρατσιστικό» σαν κερασάκι στην τούρτα. Κι όμως, οι δύσκολες μέρες για την κυβέρνηση είναι μπροστά. Καλά ξεμπερδέματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου