Μερικές σκέψεις για το φασισμό

http://parallhlografos.wordpress.com
του Καπυμπάρα

Ο φασίστας αντιλαμβάνεται τη σχέση με τους άλλους λαούς μόνο στο πλαίσιο του συσχετισμού δύναμης και αποκλειστικά με όρους ισχύος. Του είναι αδιανόητο να σκεφτεί τη σχέση με τους άλλους με όρους διαλόγου, αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και ισότιμης συνεργασίας. Και αυτό γιατί αντιλαμβάνεται, ερχόμενος σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία, την εθνική ταυτότητα σαν οχυρό· αιώνιο, στατικό, αναλλοίωτο και διαρκώς απειλούμενο. Ενώ, βλέπει κάθε ξένη πολιτιστική επιρροή σαν εισβολή και αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας και όχι σαν όρο εξέλιξης, προσαρμογής και εντέλει επιβίωσης της. Κι όλα αυτά όταν κατά ειρωνεία της ιστορίας, έχει εισάγει ακόμα και την αντίληψή του για την ελληνικότητα από τη ναζιστική Γερμανία.

Σκεπτόμενος με όρους ισχύος και αποδεχόμενος τους κανόνες του κοινωνικού δαρβινισμού και το δίκαιο του ισχυρότερου, έχει μάθει να συνθλίβει τον πιο αδύναμο και να υποτάσσεται στον πιο ισχυρό. Έτσι, ο φασίστας είναι ο παράδοξος αυτός τύπος πατριώτη που μαχαιρώνει τον ξένο όταν έρχεται σαν πρόσφυγας και συνεργάζεται μαζί του όταν έρχεται σαν κατακτητής. Βρίσκεται λοιπόν, στην αρκετά άβολη θέση να πρέπει να υπερασπιστεί αναδρομικά τον πατριωτικό του χαρακτήρα, όταν του ανήκει ένα παρελθόν –και μιλάμε για τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου- κατά το οποίο υπήρξε πρώτα φασίστας και μετά Έλληνας, την ίδια στιγμή που η αριστερά οδηγούταν στη συντριβή όντας πρώτα πατριωτική και μετά ταξική.

Ο φασίστας ζει σε ένα ιδεολογικό και αξιακό σύμπαν που επικαθορίζεται μεταξύ άλλων από την «τιμή», το εθνικό μεγαλείο, την υπεράσπιση ηρωικών προγόνων, το αντριλίκι και το μιλιταρισμό. Έτσι, το να επιτίθεται στους αδύναμους με τη συνένοχη απραξία, όταν δεν είναι συνεργασία, των κρατικών αρχών, το να μην παραδέχεται ποτέ δημόσια την εμπλοκή του σ’ αυτά τα περιστατικά ρατσιστικής βίας, που αποτελούν τη βασική μορφή της «ένοπλης προπαγάνδας» του, το να είναι πάντα έτοιμος να απαρνηθεί την ιδεολογία του όταν απειλείται με την παραμικρή κύρωση, με τις λιγότερο πειστικές μάλιστα δικαιολογίες (είμαι μόνο είκοσι χρονών, δεν ήξερα, είναι αρχαιοελληνικός χαιρετισμός, μου άρεσε η γραμματοσειρά κ.λπ.), δημιουργεί αναμφίβολα ένα έλλειμμα ηρωικότητας. Το έλλειμμα αυτό επιχειρεί να το καλύψει πολεμώντας λεβέντικα, όσο και εικονικά, πανίσχυρους φανταστικούς εχθρούς, που ελέγχουν τον κόσμο: Τους μασόνους, τον παγκόσμιο εβραιοσιωνισμό, τον Σόρος και άλλους διεθνείς συνωμότες, που για κάποιον περίεργο λόγο έχουν βάλει στο μάτι τον ελληνισμό και θέλουν να τον καταπιούν, στέλνοντας ορδές λαθρομεταναστών εισβολέων και υποθάλποντας τον «πολυπολιτισμό»*. Αυτούς τους πανίσχυρους και σκοτεινούς εχθρούς είναι ο μόνος που τους πολεμά και τους ξεσκεπάζει. Όλο το υπόλοιπο πολιτικό σκηνικό, συμπεριλαμβανομένων και όσων του παρέχουν ανοχή και κάλυψη, είναι όργανά τους.

Εντωμεταξύ, ο πραγματικός εχθρός συνεχίζει να λεηλατεί τις ζωές μας, ενώ ο φασίστας είναι τρομερά απασχολημένος κυνηγώντας τους φανταστικούς και περιμένοντας κάποιον ισχυρό εθνικό ηγέτη να αναλάβει την εξουσία για να κάνει μια καλύτερη για τον πιστό φασίστα μοιρασιά της πίττας, πετώντας του κάτι παραπάνω με τη μορφή φυλετικών προνομίων**. Ο κόσμος βέβαια, θα συνεχίσει να είναι ιδανικός για τους πλούσιους και ισχυρούς και κόλαση για τους φτωχούς.

Για τον φασίστα όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. Όχι γιατί τα αγνοεί ή δεν τα διαισθάνεται. Τα αντιλαμβάνεται καλά, όπως αντιλαμβάνεται και το κυνικό ηθικά πλαίσιο της στράτευσής του καθώς και το σύνολο των αντιφάσεών της, ακόμα και με τις συντηρητικές πατριωτικές και θρησκευτικές αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε και στο όνομα των οποίων έχει συνηθίσει να μιλάει. Όμως, προτιμά να κλείνει τα μάτια του μπροστά τους, κάνοντας πως πείθεται από τη φασιστική επιχειρηματολογία, όσο αστήριχτη κι αν είναι γιατί έχει κάνει τη θεμελιώδη επιλογή να περιμένει το προσωπικό του βόλεμα στο πλαίσιο της αυταρχικής λύσης, στην οποία έχει επενδύσει.

______________________________________________________________________________________________

*Στην πιο διεθνή εκδοχή του σχήματος αυτού, θύμα των διεθνών συνωμοσιών είναι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός (ευφημισμός που χρησιμοποιείται για να μην πούμε λευκός άνθρωπος), του οποίου η Ελλάδα αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο. Αυτό αξίζει να το λάβουν υπόψη όσοι θεωρούν ότι ο εθνικισμός και ο ρατσισμός θα ξεπεραστούν με την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας στη θέση της εθνικής. Με τους σημερινούς ιδεολογικούς συσχετισμούς αποτελεί τουλάχιστον πολιτικό διακύβευμα το πόσο μακριά από ρατσιστικές αντιλήψεις θα είναι αυτή η ευρωπαϊκή ταυτότητα, όταν μάλιστα αυτή ιστορικά  οικοδομούταν πάντα σε αντίστιξη με έναν εχθρικό εξωτερικό ή εσωτερικό «άλλο».

* *Όποιος πιστεύει ότι ο εθνικοσοσιαλισμός έχει οποιαδήποτε σχέση με κάποια μορφή του δεύτερου συνθετικού του είναι βαθιά νυχτωμένος. Όσοι είχαν κάποτε την αυταπάτη ότι έχει κάποια σχέση με κοινωνική δικαιοσύνη, φυλετικού πάντα τύπου, χάθηκαν κατά τη «νύχτα των μεγάλων μαχαιριών».