ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ (Ρίζος) - 25-5-2013

 

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ολοι οι «σωτήρες» την ίδια... «επιτυχία» έχουνε

Τη δεκαετία του '90, αλλά και ως τα μέσα της δεκαετίας του 2000, η Ιρλανδία, ο αποκαλούμενος και «κέλτικος τίγρης», ήταν το «θαύμα της ανάπτυξης». Το πώς ο «τίγρης» κατάντησε μαδημένο «γατάκι» είναι γνωστό...

Για κάποιους, όμως, η Ιρλανδία συνεχίζει να αποτελεί «υπόδειγμα»! Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και διάφοροι ινστρούχτορες της συμφοράς το επαναλαμβάνουν σαν χαλασμένο μαγνητόφωνο:

«Δέστε - λένε - εκεί, στην Ιρλανδία, το Μνημόνιο πέτυχε»!

Προχτές, μάλιστα, από τους παραπάνω (τους ινστρούχτορες της συμφοράς) τη σκυτάλη παρέλαβε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Είπε ο κ. Σαμαράς στη συνάντηση με τον Ιρλανδό ομόλογό του:

«Η Ιρλανδία μάς δείχνει ότι δεν πρόκειται για δρόμο χωρίς τελειωμό. Η Ιρλανδία μετατρέπει τη δικιά της κρίση σε επιτυχία. Η Ιρλανδία έχει δρόμο μπροστά της, αλλά και η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερο δρόμο»!

Με άλλα λόγια, δε φτάνει που στην Ιρλανδία είχε... πετύχει το «θαύμα της ανάπτυξης» (που μετά έφερε το Μνημόνιο). Τώρα «πέτυχαν» και τα Μνημόνια και η κρίση!

Σαν να λέμε, δηλαδή, το... «θαύμα» στο... τετράγωνο!

*

Ας δούμε, επομένως, τι σημαίνει «επιτυχία» στη γλώσσα των (ανεξαρτήτως εθνικότητας) «σωτήρων»:

Η Ιρλανδία από το 2010, και μετά από τους υψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης των προηγούμενων δεκαετιών, που (όπως και στην Ελλάδα) στηρίχτηκαν στην ασυδοσία του κεφαλαίου και στην καταβαράθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, υπάχθηκε σε καθεστώς Μνημονίου. Η δική της «σωτηρία» κοστολογήθηκε από την τρόικα στα 85 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Αυτό που συνέβη έκτοτε είναι ότι το πολιτικό κατεστημένο της Ιρλανδίας, από τα 85 δισ. ευρώ της «διάσωσης» που καταπλάκωσε τον ιρλανδικό λαό, τα 64 δισ. ευρώ - ποσό που ανέρχεται στο 40% του ΑΕΠ της χώρας - τα διοχέτευσε στις τράπεζες!

Μεγάλο μέρος αυτής της «διάσωσης» αφορούσε την εθνικοποίηση των τραπεζών «Anglo Irish Bank» και «Irish Nationwide».

Σημείωση 1η: Τα «πακέτα» που δόθηκαν σε αυτές τις τράπεζες εγγράφηκαν στο δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο από 70% του ΑΕΠ εκτινάχτηκε σε πάνω από το 100% και τώρα αυτόν τον πακτωλό προς τους τραπεζίτες, που βαφτίστηκαν «δημόσιο χρέος», καλείται να τον αποπληρώσει ο ιρλανδικός λαός!

Σημείωση 2η: Ο ιρλανδικός λαός για την ενίσχυση μόνο αυτών των δύο τραπεζών, καλείται κάθε χρόνο να πληρώνει 3,1 δισ. ευρώ για κρατικά ομόλογα που εκδόθηκαν σε βάθος 40 ετών!

*

Οσο για την «επιτυχία» του νέου ιρλανδικού «θαύματος», συνίσταται στα εξής:

• Η ανεργία των νέων στην Ιρλανδία εκτοξεύτηκε στο 34,5%.
• Συνολικά η ανεργία ανήλθε στο 14,6%, κατά σχεδόν 40% μεγαλύτερη από την περίοδο προ της εισόδου της χώρας στο Μνημόνιο.
• Το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών της Ιρλανδίας μειώθηκε κατά 14% την περίοδο 2008 - 2012, σύμφωνα με έκθεση της «Eurostat».
• Οι Ιρλανδοί εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα τους, με περισσότερους από 87.000 ανθρώπους να μεταναστεύουν από τον Απρίλη του 2011 έως τον Απρίλη του 2012, στο μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης που έπληξε τη χώρα από την εποχή του μεγάλου λιμού του 1845!
• Σε έναν πληθυσμό 4,5 εκατομμυρίων κατοίκων είναι πάνω από 200.000 τα παιδιά που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
• Πάνω από 300.000 ιδιοκτήτες ακινήτων βρίσκονται σε διαδικασία πτώχευσης.

Και κάτι ακόμα: Τον άρτο τον επιούσιο εκατοντάδες χιλιάδες Ιρλανδοί τον αναζητούν πλέον στις «τράπεζες τροφίμων», που πολλαπλασιάζονται σε όλα τα αστικά κέντρα της χώρας.

Αυτό είναι το «θαύμα» της Ιρλανδίας.

Τόσο... θαυμάσιο, όσο και το ελληνικό.

«Ω, αδέλφια μας εσείς τραπεζίτες»!

Δεν υπάρχει άνθρωπος -όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στον κόσμο ολόκληρο- που να μη γνωρίζει ότι τα ελληνικά νοικοκυριά, τα λαϊκά νοικοκυριά, στενάζουν κάτω από την «μπότα» των τραπεζιτών.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται ότι οι τραπεζίτες στραγγαλίζουν τον ελληνικό λαό, λόγω της υπερχρέωσης των νοικοκυριών στις τράπεζες.

Αλλά δεν υπάρχει και κυβερνητικός παράγοντας της τριφασικής συμπαιγνίας, δεν υπάρχει πολιτευτάκιας της συμφοράς, δεν υπάρχει συστημικός ή «αντισυστημικός» μαϊντανός, που να μη δίνει φαρισαϊκή παράσταση σε κάθε δημόσια εμφάνισή του, κλαψουρίζοντας για «το κακό που έχει βρει» τον ελληνικό λαό με τις τράπεζες.

*

Ε, λοιπόν, προχτές το ΚΚΕ έκανε στη Βουλή το αυτονόητο. Εκανε αυτό για το οποίο όλοι (στα λόγια) ενδιαφέρονται: Εφερε στη Βουλή πρόταση νόμου με μέτρα για -τι άλλο;- την ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας από την υπερχρέωση στις τράπεζες.

 

Πώς, όμως, αντέδρασαν οι «σωτήρες»; Πώς λειτούργησαν όλοι αυτοί, που, κατά τα άλλα, «οικτίρουν» τις τράπεζες και «συμπάσχουν» με τα νοικοκυριά;

«Απολαύστε»:

Οι μεν της ΝΔ, στη θέση του ΚΚΕ υπέρ των νοικοκυριών και κατά των τραπεζιτών, διαπίστωσαν «άρνηση πραγματισμού»! Λογικό. Γι' αυτούς ένας μόνο «πραγματισμός» είναι αποδεκτός. Εκείνος που δε φέρνει καμία άρνηση και καμία αντίρρηση στους τραπεζίτες.

Οι δε του ΠΑΣΟΚ υποστήριξαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ «δεν είναι ρεαλιστική»! Λογικό. Γι' αυτούς «ρεαλισμός» σημαίνει μέτρα που, από τη μια, παρέχουν πακέτα δισεκατομμυρίων για να «ανακεφαλαιώνονται» οι τραπεζίτες και, από την άλλη, «κουρεύονται» και «αποκεφαλίζονται» νοικοκυριά.

Οσο για τους τρίτους, της ΔΗΜΑΡ, αφού είπαν ότι η πρόταση του ΚΚΕ δεν είναι λύση, «ορκίστηκαν» ότι τη «λύση» στο πρόβλημα θα τη φέρει σχετικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης (εδώ γελάνε).

*

Μάλιστα, οι «συμπονιάρηδες», οι «πικραμένοι» με τα βάσανα που προκαλούν οι τραπεζίτες στο λαό, δεν περιορίστηκαν στα προηγούμενα. Αυτοί οι τρεις μαζί έφτασαν και στο εξής σημείο: Να απορρίψουν την πρόταση του ΚΚΕ, χωρίς καν να τη θέσουν σε ψηφοφορία! Από μια άποψη, φυσικά, σωστά το σκέφτηκαν.

Είναι δυνατόν -σου λέει- να μπαίνουν στο αστικό μας Κοινοβούλιο για ψηφοφορία προτάσεις ενάντια στις τράπεζες, ακόμα κι αν οι προτάσεις αυτές καταψηφίζονται; Τι γνώμη θα σχηματίσουν οι τραπεζίτες για το (αστικό) Κοινοβούλιό μας;...

Τόσο «δημοκράτες» και «συμπάσχοντες» με τα λαϊκά νοικοκυριά, οι άνθρωποι. Και τόσο «εξοργισμένοι» με τους τραπεζίτες...

*

ΥΓ: Α, ναι: Ηταν και το «αντισυστημικό», «φιλολαϊκό» ασκέρι της νεοναζιστικής συμμορίας, που καταφέρθηκε εναντίον της πρότασης του ΚΚΕ. Διότι, όπως είπαν, η θέση του ΚΚΕ ήταν «ασαφής»!

Πράγματι. Τόσο... σαφής θέση, όπως η θέση ότι

«απαιτούνται νέα μέτρα ενίσχυσης της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών»(σ.σ.: αυτή ήταν η τοποθέτηση των χιτλεροειδών, διά του βουλευτή τους Παππά το Σεπτέμβρη του 2012 στη Βουλή),

είναι φύσει αδύνατον να υπάρξει από το ΚΚΕ...