http://topontiki.gr
Σταύρος Χριστακόπουλος
Ποιος δεν έχει βομβαρδιστεί αυτές τις μέρες από το success story (ιστορία επιτυχίας) που συνοδεύει κάθε αναφορά των ΜΜΕ και της κυβέρνησης στον... εαυτό της; Κι όμως, η κυβέρνηση Σαμαρά δεν είναι η μόνη που έχει να επιδείξει ένα success story. Και οι προηγούμενες δύο πρέπει να αισθάνονται υπερήφανες.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου – όπως και η σημερινή – κάθε έξι μήνες έβγαζε (προφορικά, εννοείται) τη χώρα στις αγορές και... φρενάριζε την ύφεση και την καταστροφή. Η ύφεση έχει φτάσει σωρευτικά το 25% και πάει για το 30%, αλλά κανείς από όλους αυτούς που έλεγαν και έγραφαν αυτές τις γελοιότητες δεν θέλει να τις θυμόμαστε.
Ως ΥΠΟΙΚ ο Παπακωνσταντίνου μας είχε τρελάνει στα... roadshow (ταξίδια στα οποία περιέφερε και επεδείκνυε τις «επενδυτικές ευκαιρίες» που προσφέρει η Ελλάδα).
Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν μηδαμινό, πολύ κοντινό σε αυτό που έχει να επιδείξει η συγκυβέρνηση υπό τον Σαμαρά φτάνοντας μέχρι την Κίνα, αλλά σε κάθε περίπτωση η τότε κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πουλούσαν προκαταβολικά το μελλοντικό... success story.
Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός μιλούσε για εθνική περιουσία η οποία υπερέβαινε το δημόσιο χρέος και ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε διότι στο μέλλον θα ήμασταν και πλεονασματικοί.
Μάλιστα επί των ημερών του ανακοινωνόταν ότι το γενικό ξεπούλημα θα απέφερε κάπου 50 δισ. Σήμερα αυτά δεν είναι πάνω από 10, αλλά ποιος νοιάζεται; Και πόσοι από αυτούς που εξήγγελλαν και έγραφαν όλα αυτά θέλουν πια να τα θυμόμαστε;
Τελικά το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου, εκτός από τα μνημόνια και όσα βιώνουμε σήμερα, ήταν να καταγραφεί στην πολιτική ιστορία της χώρας ο επικεφαλής της και γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με το υποκοριστικό «Γιωργάκης», το οποίο τον συνόδευε άλλωστε από την εμφάνισή του στην πολιτική.
Αλλά και η κυβέρνηση Παπαδήμου (με ΥΠΟΙΚ τον Βενιζέλο) δεν πήγε πίσω. Αξιοποιώντας την κληρονομιά Παπανδρέου, πήγε ένα βήμα πιο πέρα.
Μπορεί καμιά από τις εξαγγελίες της να μην αποδείχθηκε τελεσφόρος, μπορεί ούτε αυτή να σταμάτησε την ύφεση, μπορεί να μην έβγαλε τη χώρα στις αγορές, αλλά πήγε μερικά βήματα παραπέρα.
Πριν απ’ όλα κούρεψε το χρέος κατά τρόπο ώστε, πρώτον, να το αυξήσει και, δεύτερον, από τα χέρια των σχετικά αδύναμων ιδιωτών να το μεταφέρει στα χέρια των πολύ ισχυρότερων κρατών της ευρωζώνης.
Έπειτα κατάφερε να κουρέψει – οδηγώντας στην καταστροφή – από ασφαλιστικά ταμεία και κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου έως τους μικροαποταμιευτές, αλλά και να φέρει την Κύπρο στο χείλος της αβύσσου.
Ως... αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες της προς τους δανειστές και τους επιτηρητές της χώρας, πήρε ένα ακόμη μνημόνιο.
Το success story Παπαδήμου και Βενιζέλου είχε απτό αποτέλεσμα ο μεν πρώτος να γελοιοποιήσει διά παντός τον όρο «τεχνοκράτης πρωθυπουργός», ο δε δεύτερος να καταγράψει στον πολιτικό λογαριασμό του την καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ από το 44% στο 12,4% και τώρα να ατενίζει το μέλλον του από μονοψήφια δημοσκοπικά ποσοστά.
Η κυβέρνηση Σαμαρά ζει το δικό της success story. Αφού επιτυγχάνει προφορικώς πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο αποδεικνύεται «μαϊμού», αφού εξαγγέλλει για πολλοστή φορά την ανάπτυξη που ποτέ δεν έρχεται – και ούτε προβλέπεται –, αφού φτάνει τους πάντες, ακόμη και την εναπομείνασα βιομηχανία, στα όρια της κατάρρευσης, φέρνει τους... Κινέζους.
Πώς ακριβώς; Άγνωστο, αφού καμιά συμφωνία – πέραν κάποιων γενικόλογων μνημονίων – δεν έφερε πίσω υπογεγραμμένη. Πολύ περισσότερο καμιά από τις εξαγγελίες δεν προϊδεάζει ότι, πέραν του γενικού ξεπουλήματος, θα μπορούσε να αναπτυχθεί κάποιου είδους συνεργασία που θα πυροδοτούσε κάποιου είδους εγχώρια παραγωγική και εξαγωγική αναβάθμιση.
Το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουμε με τους εγχώριους Κινέζους, δηλαδή τους Έλληνες εργαζόμενους που δουλεύουν και αμείβονται με όρους Κίνας, και ενδεχομένως κάποιους τουρίστες παραπάνω.
Α, μην το ξεχάσουμε, μάλλον θα μας μείνουν ακόμη ο Στουρνάρας (που, όπως λέει ο ίδιος, «ήρθε για να μείνει») και η... Χρυσή Αυγή, που επί ημερών Σαμαρά θα ξεπεταχτεί από το 7% σε αξιοσημείωτο διψήφιο νούμερο.
Αυτό κι αν είναι... success story!
Η κυβέρνηση Παπανδρέου – όπως και η σημερινή – κάθε έξι μήνες έβγαζε (προφορικά, εννοείται) τη χώρα στις αγορές και... φρενάριζε την ύφεση και την καταστροφή. Η ύφεση έχει φτάσει σωρευτικά το 25% και πάει για το 30%, αλλά κανείς από όλους αυτούς που έλεγαν και έγραφαν αυτές τις γελοιότητες δεν θέλει να τις θυμόμαστε.
Ως ΥΠΟΙΚ ο Παπακωνσταντίνου μας είχε τρελάνει στα... roadshow (ταξίδια στα οποία περιέφερε και επεδείκνυε τις «επενδυτικές ευκαιρίες» που προσφέρει η Ελλάδα).
Φυσικά το αποτέλεσμα ήταν μηδαμινό, πολύ κοντινό σε αυτό που έχει να επιδείξει η συγκυβέρνηση υπό τον Σαμαρά φτάνοντας μέχρι την Κίνα, αλλά σε κάθε περίπτωση η τότε κυβέρνηση και τα ΜΜΕ πουλούσαν προκαταβολικά το μελλοντικό... success story.
Ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός μιλούσε για εθνική περιουσία η οποία υπερέβαινε το δημόσιο χρέος και ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να ανησυχούμε διότι στο μέλλον θα ήμασταν και πλεονασματικοί.
Μάλιστα επί των ημερών του ανακοινωνόταν ότι το γενικό ξεπούλημα θα απέφερε κάπου 50 δισ. Σήμερα αυτά δεν είναι πάνω από 10, αλλά ποιος νοιάζεται; Και πόσοι από αυτούς που εξήγγελλαν και έγραφαν όλα αυτά θέλουν πια να τα θυμόμαστε;
Τελικά το μόνο που κατάφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου, εκτός από τα μνημόνια και όσα βιώνουμε σήμερα, ήταν να καταγραφεί στην πολιτική ιστορία της χώρας ο επικεφαλής της και γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ με το υποκοριστικό «Γιωργάκης», το οποίο τον συνόδευε άλλωστε από την εμφάνισή του στην πολιτική.
Αλλά και η κυβέρνηση Παπαδήμου (με ΥΠΟΙΚ τον Βενιζέλο) δεν πήγε πίσω. Αξιοποιώντας την κληρονομιά Παπανδρέου, πήγε ένα βήμα πιο πέρα.
Μπορεί καμιά από τις εξαγγελίες της να μην αποδείχθηκε τελεσφόρος, μπορεί ούτε αυτή να σταμάτησε την ύφεση, μπορεί να μην έβγαλε τη χώρα στις αγορές, αλλά πήγε μερικά βήματα παραπέρα.
Πριν απ’ όλα κούρεψε το χρέος κατά τρόπο ώστε, πρώτον, να το αυξήσει και, δεύτερον, από τα χέρια των σχετικά αδύναμων ιδιωτών να το μεταφέρει στα χέρια των πολύ ισχυρότερων κρατών της ευρωζώνης.
Έπειτα κατάφερε να κουρέψει – οδηγώντας στην καταστροφή – από ασφαλιστικά ταμεία και κάθε είδους νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου έως τους μικροαποταμιευτές, αλλά και να φέρει την Κύπρο στο χείλος της αβύσσου.
Ως... αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες της προς τους δανειστές και τους επιτηρητές της χώρας, πήρε ένα ακόμη μνημόνιο.
Το success story Παπαδήμου και Βενιζέλου είχε απτό αποτέλεσμα ο μεν πρώτος να γελοιοποιήσει διά παντός τον όρο «τεχνοκράτης πρωθυπουργός», ο δε δεύτερος να καταγράψει στον πολιτικό λογαριασμό του την καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ από το 44% στο 12,4% και τώρα να ατενίζει το μέλλον του από μονοψήφια δημοσκοπικά ποσοστά.
Η κυβέρνηση Σαμαρά ζει το δικό της success story. Αφού επιτυγχάνει προφορικώς πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο αποδεικνύεται «μαϊμού», αφού εξαγγέλλει για πολλοστή φορά την ανάπτυξη που ποτέ δεν έρχεται – και ούτε προβλέπεται –, αφού φτάνει τους πάντες, ακόμη και την εναπομείνασα βιομηχανία, στα όρια της κατάρρευσης, φέρνει τους... Κινέζους.
Πώς ακριβώς; Άγνωστο, αφού καμιά συμφωνία – πέραν κάποιων γενικόλογων μνημονίων – δεν έφερε πίσω υπογεγραμμένη. Πολύ περισσότερο καμιά από τις εξαγγελίες δεν προϊδεάζει ότι, πέραν του γενικού ξεπουλήματος, θα μπορούσε να αναπτυχθεί κάποιου είδους συνεργασία που θα πυροδοτούσε κάποιου είδους εγχώρια παραγωγική και εξαγωγική αναβάθμιση.
Το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουμε με τους εγχώριους Κινέζους, δηλαδή τους Έλληνες εργαζόμενους που δουλεύουν και αμείβονται με όρους Κίνας, και ενδεχομένως κάποιους τουρίστες παραπάνω.
Α, μην το ξεχάσουμε, μάλλον θα μας μείνουν ακόμη ο Στουρνάρας (που, όπως λέει ο ίδιος, «ήρθε για να μείνει») και η... Χρυσή Αυγή, που επί ημερών Σαμαρά θα ξεπεταχτεί από το 7% σε αξιοσημείωτο διψήφιο νούμερο.
Αυτό κι αν είναι... success story!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου