ΟΤΑΝ ΑΠΕΡΓΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

May 11th, 2013 | Author: kartesios

 

Αντιλαμβάνομαι πλήρως την αγωνία των υποψήφιων των πανελλαδικών εξετάσεων, των γονιών τους και οποιουδήποτε άλλου ενδιαφερομένου, σχετικά με την πιθανή απεργία των εκπαιδευτικών. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των επιβατών του Μετρό και λοιπών ΜΜΜ, όταν απεργούν οι εργαζόμενοι του Μετρό και λοιπών ΜΜΜ.

Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ασθενών όταν απεργούν οι φαρμακοποιοί. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των περιπτεράδων που πουλάνε παγωτά όταν απεργεί η ΔΕΗ. Όπως αντιλαμβάνομαι την αγωνία των ασφαλισμένων όταν απεργούν οι ιδιώτες γιατροί διακόπτοντας τη σχέση τους με τον ΕΟΠΥΥ.
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν πρέπει να απεργεί κανείς. Να μη διεκδικεί κανείς. Είναι κατανοητό όλο αυτό. Στα χρόνια που ζούμε, τα πάντα είναι κατανοητά και όλα τα αδύνατα έχουν γίνει δυνατά. Επίσης, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη των κυβερνήσεων να δημιουργούν εντάσεις με τους εργαζόμενους ώστε να τους οδηγούν σε απεργίες και κατόπιν να επιβάλουν το μέτρο της επίταξής τους, με σκοπό να κάνουν επίδειξη δύναμης και να δείξουν ποιος είναι το αφεντικό σε αυτό το μπουρδέλο.
Αυτό που δεν αντιλαμβάνομαι είναι η κίνηση της «προληπτικής επιστράτευσης» που αποφασίστηκε για την πιθανή απεργία των εκπαιδευτικών. Όπως αναγράφεται στο Σύνταγμα:

«Σύνταγμα του Κράτους        
MEPOΣ ΔEYTEPO – Aτομικά και κοινωνικά δικαιώματα
Αρθρο 23 – (Συνδικαλιστική ελευθερία)       
1. Tο Kράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ’ αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου.
2. H απεργία αποτελεί δικαίωμα και ασκείται από τις νόμιμα συστημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη διαφύλαξη και προαγωγή των οικονομικών και εργασιακών γενικά συμφερόντων των εργαζομένων.
Απαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας. Tο δικαίωμα προσφυγής σε απεργία των δημόσιων υπαλλήλων και των υπαλλήλων της τοπικής αυτοδιοίκησης και των νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, καθώς και του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου, υπόκειται στους συγκεκριμένους περιορισμούς του νόμου που το ρυθμίζει. Oι περιορισμοί αυτοί δεν μπορούν να φθάνουν έως την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας ή την παρεμπόδιση της νόμιμης άσκησής του.»   

Κατόπιν τούτου και ασχέτως με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την πιθανότητα απεργίας των εκπαιδευτικών μέσα στις Πανελλήνιες , το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι το ΣΥΝΤΑΓΜΑ του Κράτους απεργεί. Κι επειδή δε μπορεί ένα ΣΥΝΤΑΓΜΑ Κράτους να απεργεί, εφόσον δεν ισχύει γίνεται ξεκάθαρο ότι έχει καταλυθεί. Σχετικά με την κατάλυση του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ του Κράτους, έχει προβλεφθεί το εξής:

«Σύνταγμα του Κράτους
MEPOΣ TETAPTO – Eιδικές τελικές και μεταβατικές διατάξεις
            TMHMA Δ΄ – Aκροτελεύτια διάταξη
            ‘Αρθρο 120 – (Ακροτελεύτια διάταξη)
  1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή των Eλλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.
2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.
3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Αθήνα, 18 Aπριλίου 2001»


Από τη στιγμή, λοιπόν, που όχι μόνο δεν υπάρχουν πολίτες να υπερασπιστούν το Σύνταγμα, αλλά πολλοί πολίτες υπερασπίζονται την κατάλυσή του, το συμπέρασμα είναι ότι έχουν καταργηθεί οι πολίτες. Καθόλου ενθαρρυντικό βέβαια, αλλά ποιος είπε ότι η πραγματικότητα είναι πάντα βολική για το Σύνταγμα, την ελευθερία και τη Δημοκρατία;
Αν αύριο κάποιος από εκείνους που σήμερα υπερασπίζονται ή με τη σιωπή τους συναινούν στην κατάλυση του Συντάγματος, επικαλεστεί το Σύνταγμα για να υπερασπιστεί τα δικά του συμφέροντα, ας πάει πρώτα να ρίξει μια μεγάλη φτυσιά στον καθρέφτη του. Θα είναι το πιο έντιμο πράγμα που θα κάνει στη ζωή του.