Έξυπνοι ηλίθιοι

12 May 2013

http://polyfimos.blogspot.gr

 

Τα τρία τελευταία χρόνια δείχνουμε ιδιαίτερη προτίμηση στην άποψη ότι ο πλανήτης έχει παραδοθεί στις τύχες της αγοράς εξαιτίας της ανικανότητας των πολιτικών που οι λαοί εξέλεξαν για να τούς κυβερνήσουν. 

 

Έχουμε σχηματίσει την εντύπωση ότι πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση οι αποφάσεις λαμβάνονταν από ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες που δεν έβαζαν τίποτε άλλο πάνω από το λαϊκό συμφέρον.

Οι πόλεμοι γίνονταν για τα μάτια της Ωραίας Ελένης, οι επαναστάσεις στο όνομα της δημοκρατίας και η παγκόσμια ηγεσία προμόταρε ένα κράμα ταξικής πάλης με λίγο από αμεσοδημοκρατία.

Είναι πολύ βολικό να πιστεύουμε ότι για την σημερινή κυριαρχία της χρηματοπιστικής οικονομίας ευθύνονται γενικά και αόριστα “οι αγορές” και η επιβολή τους σε άβουλα πολιτικά όντα που φυτεύτηκαν στις θέσεις τους κατά λάθος.

Ειδικά όταν τους βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας καταβεβλημένους, άυπνους και περίλυπους να αναμασούν τη θεωρία της αναγκαίας λιτότητας που θα επιφέρει ανάταση της οικονομικής ψυχολογίας.

Μια ματιά στις διεθνείς εξελίξεις μάς δείχνει ότι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε οι ανεπτυγμένες οικονομίες ζουν τη νέα τους αναπτυξιακή ονείρωξη.

Το αμερικανικό χρηματιστήριο σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, οι υπολογισμοί δείχνουν ότι σε λιγότερο από δύο δεκαετίες οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη θα έχουν διπλασιαστεί, κι όλο αυτό παρουσιάζεται ως ο θρίαμβος της ελεύθερης οικονομίας.

Βέβαια, ξεχνούν να μας πουν ότι ο ψεύτικος πλούτος των άυλων χρηματοπιστωτικών προϊόντων είναι σχεδόν 1000 φορές πάνω από τον πραγματικό παραγόμενο πλούτο ενός έτους σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Μία μικρή λεπτομέρεια αυτής της, κατά τα άλλα, ελεύθερης οικονομίας των τυπικά χρεοκοπημένων κρατών με τους πάμπλουτους πλουσίους, που τα σοβιετικά κατάλοιπα επιδιώκουν να εξαφανίσουν.

Όλα αυτά δεν συνέβησαν ούτε τυχαία, αλλά κυρίως ούτε από τη μία μέρα στην άλλη. Η εικόνα ανικανότητας της σημερινής πολιτικής ηγεσίας, που τόσο πολύ θέλουν να βγάλουν προς τα έξω, είναι τόσο ψεύτικη όσο και ο χρηματιστηριακός της πλούτος.

Μια φορά κι έναν καιρό μαθαίναμε ότι ο Τρωικός πόλεμος έγινε για μια γυναίκα κι ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος ήταν η μάχη μεταξύ του Καλού και του Κακού, σαν να λέμε Τζεντάι εναντίον Σιθ¹ και Μόρντορ εναντίον Γκόντορ².

Ωραία και απλοϊκά παρουσιασμένα παραμυθάκια των πραγματικών νικητών κάθε πολέμου που στέλνει στο πεδίο της μάχης φαντάρους που ποτίζονται με την ιδέα της προσμονής της τελικής νίκης στο βωμό της εθνικής τους περηφάνειας.

Σήμερα δεν ζούμε εκτεταμένους πολέμους, αλλά τοπικές συγκρούσεις. Την μία κοινωνική ομάδα να συγκρούεται με την άλλη, ακούσια(;) πιστές και οι δύο στο φιλελεύθερο δόγμα της ατομικότητας και της κοινωνικής ανυπαρξίας.

Κάθε φορά που ένας κλάδος εργαζομένων στρέφεται κατά του άλλου, είναι μία ακόμη νίκη αυτής της τυπικά ελεύθερης οικονομίας που πλουτίζει με κέρδη χωρίς πραγματικό αντίκρισμα.

Μία ακόμη νίκη της πολιτικής ηγεσίας που προσπαθεί, και καταφέρνει με πολύ μεγάλη επιτυχία, να πλασάρει τον εαυτό της σαν τον σύγχρονο Μενέλαο· τον αθώο γέρο βασιλιά που του κλέψανε τη γυναίκα μες στη νύχτα εκείνοι που τους εμπιστεύτηκε με την αγαθή του φιλοξενία.

1. Star Wars
2. Lord of the Rings