Τρίτη, 7 Μαΐου 2013
Με αφορμή τα ρατσιστικά σχόλια της Δημουλά που μου θύμισαν και το κατάπτυστο κείμενο υπέρ του μνημονίου που είχε συνυπογράψει με "ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και της επιστήμης" (γκασπ!) να πω ότι ουδέποτε κατάλαβα αυτό το "'άνθρωπος των γραμμάτων": βλέπε «εκείνος που πληρώνεται για να σκέφτεται και να γράφει». Είναι ο καταμερισμός εργασίας, ηλίθιε! Γιατί όλοι έχουμε την ικανότητα να σκεφτόμαστε και ο καθένας μας έχει μια κοσμοθεωρία για τον κόσμο. Άρα όλοι είμαστε διανοούμενοι, που έλεγε και ο Γκράμσι.
Αρκετά λοιπόν με τους «ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών και των επιστημών» που προβάλλονται ως φάροι σοφίας και νέων ιδεών, πιστοί υπηρέτες μια τάξης που δεν πρέπει να ανατραπεί.
Δεν έχουμε ανάγκη από προσκυνημένους που δεν έρχονται ποτέ σε ρήξη με το σύστημα από φόβο μήπως χάσουν τα βραβεία τους, τις επιτροπές τους και κυρίως τον «πολιτισμό» τους, που δε γεφυρώνουν τα προσωπικά προβλήματα με κοινωνικά ζητήματα, που ναρκισσιστικά αυτοθαυμάζονται στον αριθμό των εκδόσεων τους, στις δημόσιες σχέσεις τους και στον αριθμό των δεξιώσεων που είναι καλεσμένοι.
Υποκλίνομαι στον ανώνυμο και επώνυμο μπλόγκερ που δε νομιμοποιείται μέσα από την ιδιότητά του, αλλά μεσ’ από τη δύναμη των λέξεων του, που επίσης παράγει δημόσιο λόγο --και μάλιστα πολύ πιο όμορφο και δυνατό—λόγο που καθρεφτίζει καθημερινές αλήθειες, αγωνιστικότητα, πάθος, συναίσθημα, κοινωνική ευαισθησία, δίψα για ανατροπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου