Για το χρέος αντίστασης

http://www.enet.gr

 

Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

«Γιατί ενδίδεις και συχνά βγαίνεις σε κάποια κανάλια; Δεν συνειδητοποιείς ότι σε χρησιμοποιούν ως αναλώσιμο προϊόν;». Εχοντας γίνει δέκτης αυτού του φιλικού ερωτήματος αρκετές φορές, οφείλω ειλικρινή απάντηση. 

Λοιπόν, θα παρακαλέσω το φίλο αναγνώστη να με πιστέψει ότι ποτέ δεν πήγα πουθενά γυρεύοντας. Απλώς, κατά κανόνα, ανταποκρίνομαι όταν μου ζητούν να με επισκεφθούν στο δικό μου σπίτι. Σταθερά, δε, τονίζω ότι δεν έχω τίποτε το αξιόλογο να προσφέρω, πέραν από την ανυπόκριτη και βαθιά λύπη μου, καθώς, με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, επιτέλους, η ευθιξία μου ύψωσε την οφειλόμενη φωνή ηθικής αντίστασης.

- Αντίστασης σε τι; 

- Μα, φίλε μου, η απάντηση είναι γνωστή: Εζησαν και εξακολουθούν να ζουν αυτοί καλά, με συχνά και άνετα ταξίδια στο εξωτερικό, με πλούσιους λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες, καθώς και με διασφαλισμένο το μέλλον των δικών τους παιδιών, που θα τους διαδεχθούν στα βουλευτικά και στα υπουργικά έδρανα, καθώς εξακολουθούμε να αποδεχόμαστε τις δομές της πολιτικής οικογενειοκρατίας. Δίχως να εξαιρώ ούτε εσένα, αφού είναι φανερό ότι τις αποδέχεσαι, μολονότι περιφέρεσαι άνεργος ή ανασφαλής, έχοντας επίγνωση του ότι και τα δικά σου παιδιά δεν έχουν καλύτερη προοπτική στο μέλλον από τα παιδιά των μεταναστών, που συναντάς και κάποτε ενοχλημένος προσπερνάς στο δρόμο σου. 

Για όποιον αφελή και, συνακόλουθα, καλόπιστο αναγνώστη διατηρεί αμφιβολίες, αρκεί νομίζω η είδηση αυτών των ημερών. Ο καβγάς δηλαδή που ανέκυψε ανάμεσα στον πρώην και στον ήδη πρόεδρο του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ, εξαιτίας τού επί μακρά σειρά ετών αφόρητου ύψους των αδιάκοπων, όσο και απερίσκεπτων, τραπεζικών χρεών, αλλά και των συνεχώς σωρευόμενων απλήρωτων λογαριασμών για μισθούς, μισθώματα και έξοδα λειτουργίας τού -κατά τα άλλα- ελπιδοφόρου Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος! 

Οφείλω να συνομολογήσω ότι άλλοτε -πριν από πολλά χρόνια-, ακούγοντας για χρέη και δανεικά σ' αυτόν το χώρο, απλώς μελαγχολούσα, αναφορικά με όσες υποκρισίες αντίκριζα... Είχα δηλαδή την ατυχία, ως γενικός γραμματέας της Βουλής, την εποχή του έντιμου προέδρου της Γιάννη Αλευρά, να με καλεί ο Αντρέας, προκειμένου να τον βοηθώ στη σύνταξη της δικής του δήλωσης του κατ' ευφημισμόν λεγόμενου «πόθεν έσχες». 

Η δική μου αντίδραση περιοριζόταν στην ευγενική τήρηση απόστασης από τους πρωταγωνιστές της σκηνής. Μια επιλογή, η οποία εμπράκτως είχε εκδηλωθεί με τη σταθερή άρνησή μου, δύο φορές, να δεχθώ την πρόσκληση του Ανδρέα για συμμετοχή μου στην κυβέρνησή του. Πιστεύω -κι αν αμφιβάλλεις, τουλάχιστον ελπίζω- ότι κάθε φίλος αναγνώστης την ίδια στάση θα τηρούσε, αν είχε βρεθεί στις ίδιες περιστάσεις που τότε είχα βιώσει εγώ. 

Ενδεικτικώς θυμάμαι την τελευταία φορά που ο πρόεδρος (ο Ανδρέας Παπανδρέου) μου είχε δώσει μια κατάσταση με τα ονόματα 19 δανειστών, καθώς και τα αντίστοιχα 19 συμβολαιογραφικά έγγραφα που, σε παρελθόντα χρόνο, καθένα δε από αυτά, με την ίδια ημερομηνία, ενώπιον του ίδιου συμβολαιογράφου, βεβαίωνε ότι καθένας τους είχε διευκολύνει τον πρόεδρο με δάνειο ύψους 19 εκατομμυρίων δραχμών (τότε δεν υπήρχε ακόμη το ευρώ). Ανάμεσά τους κάποιοι ξένοι με αραβικά ονόματα, αλλά και δυο πρωτοκλασάτα στελέχη του Κινήματος, με διαμετρικά αντιπαραβαλλόμενους χώρους προβολής τους, στις τωρινές δικές μας ημέρες, για άλλους πικρές και για άλλους ένδοξες και τιμημένες! Ολοι τους (με ή δίχως εισαγωγικά) δανειστές του προέδρου, για εκείνο το «κωλόσπιτο», όπως έλεγε τότε ο μακαρίτης ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος... 

Μ' αυτά και άλλα πολλά, ο λεγόμενος πολιτικός κόσμος της Μεταπολίτευσης έφερε τη χώρα στη δυστυχία της φτώχειας και του ξενιτεμού, που βιώνουμε στις μέρες μας, όπως επίσης έφερε αξιοπρόσεχτα έως ανησυχητικά μηνύματα αντίδρασης, η οποία τροφοδοτεί τις όλο και περισσότερο πληθυνόμενες τάξεις των νοσταλγών της απριλιανής χούντας. 

Λοιπόν, φίλε αναγνώστη, αν τυχόν κι εσύ ενοχλείσαι, όταν δέχομαι στο σπίτι μου το συνεργείο κάποιου τηλεοπτικού σταθμού, και δίνω τη δική μου φωνή για ν' ακουστεί η κραυγή απόγνωσης όσων δεν έχουν την ίδια τηλεοπτική μεταχείριση, πίστεψέ με ότι δεν έχω, ούτε μπορώ να έχω, κάποια υστεροβουλία και πολύ περισσότερο καμιά συναισθηματική αδυναμία προβολής. 

Και για του λόγου το ασφαλές, ότι δηλαδή δεν έχω κανένα ενδιαφέρον για δική μου πολιτική προβολή, θα σου πω ότι, παρά τα ογδόντα κουρασμένα χρόνια της ηλικίας μου, αρχίζω το εκκρεμές συγγραφικό μου έργο κάθε πρωί, κάπου ανάμεσα στις τέσσερις και στις πέντε, τα ξημερώματα, συλλέγοντας και αξιοποιώντας το υλικό το οποίο στη δική μας εποχή είναι προσιτό εύκολα και ταχύτατα, διά μέσου της προσφυγής κάθε ενδιαφερομένου σε ηλεκτρονικές τράπεζες διαχείρισης, οι οποίες δωρεάν προσφέρουν σε κάθε ενδιαφερόμενο όλον τον απέραντο και θαυμαστό πλούτο της ελληνικής γραμματείας, από τα ομηρικά χρόνια έως και τις δικές μας μέρες. Θα κλείσω λοιπόν με την παλιά αυτοσαρκαζόμενη κατάληξη: «Αυτά! Και γράμματα γνωρίζω...».