Ακόμη μια φορά για το μεταναστευτικό και τους κήνσορές του...

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

Όποιος θεωρεί ότι στις μέρες μας οι μετανάστες αποτελούν το «κακό σπυρί» της συνολικής κατάστασης μας, τότε ανήκει σ’ εκείνη την ιδιόρρυθμη κατηγορία που έχει συνθηκολογήσει ολοκληρωτικά με το καθεστώς κατοχής και ψάχνει στους πιο αδύναμους τα εξιλαστήρια θύμα για την δική του προσωπική εκτόνωση. Πρόκειται για μια εντελώς άνανδρη και πρόστυχη στάση όλων εκείνων που τρέμουν να θέσουν θέμα ανατροπής του καθεστώτος κατοχής κι έτσι ψάχνουν να εκτονώσουν τον άρρωστο και θρασύδειλο ψυχισμό τους πάνω στους πιο αδύναμους και ανυπεράσπιστους. Και δεν υπάρχει πιο αδύναμο και ανυπεράσπιστο θύμα σε μια χώρα από τον μετανάστη. Ιδίως όταν είναι λαθραίος. Όποιος έχει βρεθεί εξ ανάγκης να δουλεύει στο εξωτερικό ως μετανάστης, ή έχει συναναστραφεί με Έλληνες μετανάστες, το ξέρει πολύ καλά αυτό.

Γι’ αυτό λοιπόν θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για άλλη μια φορά τα εξής απλά γεγονότα:

Πρώτο, ο μετανάστης, λαθραίος ή μη, δεν έρχεται μόνος του στην Ελλάδα. Δεν ξυπνά μια ωραία μέρα για να πει, α, τι έχω να κάνω σήμερα; Δεν πάω να καταστρέψω τις εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα! Τον οδηγεί η ανάγκη επιβίωσης. Όταν οι μεγάλες δυνάμεις - με συμμετοχή και της επίσημης Ελλάδας - ισοπεδώνουν και καταστρέφουν την χώρα του και έτσι δημιουργείται ένα τεράστιο μεταναστευτικό κύμα, τότε είναι απολύτως λογικό να δέχεται και η Ελλάδα τις συνέπειες. Μάλιστα, η διόγκωση της μετανάστευσης σε παγκόσμιο επίπεδο αποτελεί σήμερα σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον βασικό μοχλό αντιμετώπισης της μαζικής ανεργίας και της εξαθλίωσης σε χώρες όχι μόνο της Ασίας και της Αφρικής, αλλά και της Ευρώπης. Γι’ αυτό και ζητούν το μεγαλύτερο άνοιγμα των οικονομιών στους μετανάστες.

Δεύτερο, οι θεωρίες που θέλουν τον μετανάστη και δη τον μουσουλμάνο μετανάστη ως «έποικο» κι άλλες τέτοιες ανοησίες, εκπορεύονται καθαρά από τις μυστικές υπηρεσίες και έχουν σαν στόχο να συγκαλύψουν την τεράστια βιομηχανία εμπορίας ανθρώπινων ζωών όπου συμμετέχει ενεργά το κράτος, η ΕΕ, τα κυβερνώντα κόμματα και τα πιο μεγάλα επιχειρηματικά κυκλώματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η δράση τζιχαδιστών απανταχού γης, υπάρχει και αναπτύσσεται χάρις πρωτίστως στις μυστικές υπηρεσίες της Δύσης, οι οποίες τους χρησιμοποιούν τόσο στο εσωτερικό μέτωπο των χωρών τους, όσο και στο εξωτερικό ως μισθοφόρους. Όπως π.χ. συμβαίνει στη Συρία. Ο μετανάστης δεν αποτελεί μεγαλύτερο κίνδυνο από οποιονδήποτε άλλο εξαθλιωμένο, ειδικά σε συνθήκες όπου βασιλεύει η μαζική ανεργία και κυριαρχεί στην κοινωνία η ιδιαίτερη τάξη των απόρων.

Τρίτο, ο μετανάστης είναι απολύτως ευάλωτος όχι μόνο από την εργοδοσία, αλλά και από κάθε λογής κυκλώματα που φροντίζουν για την μετακίνησή του από χώρα σε χώρα. Ο μετανάστης είναι διπλά υποχείριο. Τόσο του κράτους που τον υποδέχεται και τον κρατά όμηρο, χωρίς χαρτιά προς όφελος των πιο αδίστακτων κυκλωμάτων εκμετάλλευσης. Όσο και του κυκλώματος «προστασίας» των μεταναστών που φροντίζουν να τον εκμεταλλεύονται για πολιτικά και άλλα ακόμη πιο σκοτεινά οφέλη. Ο λόγος είναι απλός. Ο μετανάστης σήμερα είναι ένα από τα πιο προσοδοφόρα εμπορεύματα στην παγκόσμια αγορά. Κι ο βασικός μοχλός για το ξερίζωμα της εργατικής δύναμης. Χωρίς ιθαγένεια και ρίζες ο εργάτης γίνεται δούλος, έρμαιο της προσφοράς και της ζήτησης στην αγορά. Αυτό σημαίνει μετανάστης. Το κύκλωμα της μετανάστευσης σήμερα είναι μια τεράστια βιομηχανία που ανθεί τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια χωρίς να την ενοχλεί κανείς. Είναι τυχαίο που στο αποκαλούμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο δεν υπάρχει κανενός είδους πρόβλεψη για ποινικοποίηση της εκμετάλλευσης του μετανάστη ως έμπρακτη εκδήλωση ρατσισμού και διακρίσεων; Ενώ ταυτόχρονα εξαιρείται το κράτος και οι υπηρεσίες του από κάθε πιθανή καταγγελία για ρατσισμό και διακρίσεις.

Τέταρτο, η λειτουργία του μετανάστη στην οικονομία είναι ίδια με εκείνη της ανεργίας. Η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η υποτίμηση της ζωντανής εργασίας σε βαθμό δουλοποίησης. Η μετανάστευση και η ανεργία είναι δυο παράλληλες και αλληλοτροφοδοτούμενες συγγενείς διαδικασίες του αποκαλούμενου «εφεδρικού στρατού εργασίας». Αυτός ο «εφεδρικός στρατός εργασίας» που συγκροτείται από ανέργους και μετανάστες απασχολεί τους οικονομολόγους και το εργατικό κίνημα από τον 19^ο αιώνα. Όμως το να λέει κάποιος ότι η μετανάστευση φταίει κυρίως ή αποκλειστικά για την ανεργία, τότε δεν ξέρει τι του γίνεται, ή υπηρετεί άλλες πολύ σκοτεινές αντιλήψεις και σκοπιμότητες. Πότε είχαμε εκτίναξη της ανεργίας στην Ελλάδα; Αν κοιτάξει κανείς τα στοιχεία θα διαπιστώσει ότι τα χρόνια έξαρσης της μεταναστευτικής εισόδου η ανεργία ήταν μεν υψηλή, αλλά δεν παρουσίασε μεγάλες εξάρσεις. Αντίθετα, η ανεργία τριπλασιάστηκε τα τελευταία τρία χρόνια με μνημόνια και κατοχή, σε μια περίοδο που λόγω ακριβώς της ύφεσης υπήρξε ταυτόχρονα και σχετική ύφεση στο μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα είναι να σημειώνεται σήμερα μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα προς το εξωτερικό - κυρίως Ελλήνων - παρά προς το εσωτερικό της χώρας. Ήρθε η ώρα των Ελλήνων και μάλιστα του ανθού της ελληνικής κοινωνίας να γίνουν ξανά μετανάστες υπό καθεστώς μαζικής εξαθλίωσης και έλλειψης ακόμη και στοιχειωδών προοπτικών. Και μην πει κανείς ότι οι Έλληνες μεταναστεύουν νόμιμα, γιατί δεν έχει ιδέα του τι συμβαίνει. Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων Ελλήνων μεταναστών δοκιμάζει κυριολεκτικά την τύχης της πηγαίνοντας χωρίς χαρτιά, χωρίς τίποτε σε χώρες που υποθέτουν ότι μπορούν να βρουν δουλειά. Και το αποτέλεσμα είναι η μεγάλη πλειοψηφία να καταλήγει να ζει σε παγκάκια χωρίς να διαθέτει ούτε καν τα ναύλα της για να γυρίσει πίσω. Κι έτσι πέφτει θύμα κυκλωμάτων και νεοναζί που τους κατατρέχουν.

Πέμπτο, είναι τελείως ανυπόστατος ο ισχυρισμός ότι οι μετανάστες αφαιρούν πόρους από την χώρα μέσω των μεταναστευτικών εμβασμάτων. Κανείς εργαζόμενος δεν αφαιρεί πόρους από μια οικονομία. Αντίθετα προσθέτει πόρους με την δουλειά του. Έτσι κι ο μετανάστης. Τα μεταναστευτικά εμβάσματα είναι ένα πολύ μικρό μέρος του προϊόντος που μπόρεσε να παραχθεί με την δουλειά του μετανάστη. Η προστιθέμενη αξία που δημιουργεί ο εργαζόμενος μετανάστης στην εγχώρια οικονομία είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από την αμοιβή κι επομένως από το μεταναστευτικό έμβασμα που βγάζει έξω. Γι’ αυτό άλλωστε τον προτιμά και η εργοδοσία. Γιατί από αυτόν μπορεί να καρπωθεί πολύ περισσότερα σε σύγκριση με έναν Έλληνα εργαζόμενο. Η μεγάλη αιμορραγία από την οποία πάσχει η ελληνική οικονομία είναι η τεράστια εξαγωγή κερδών και κεφαλαίου και όχι τα μεταναστευτικά εμβάσματα. Με άλλα λόγια το πρόβλημα δεν είναι η πενιχρή αμοιβή του μετανάστη, έστω κι αν την βγάζει έξω από την χώρα, όπως δεν είναι και το μεροκάματο του εργαζόμενου που συνθλίβεται τα τελευταία ιδίως χρόνια, αλλά η ιδιωτική ιδιοποίηση των καρπών της ζωντανής εργασίας, η ασυδοσία της εργοδοσίας και η μετατροπή των κόπων της δουλειάς του εργαζόμενου, μετανάστη και μη, σε ιδιωτική περιουσία που στο μεγαλύτερο μέρος της μέσω του τραπεζικού καρτέλ και της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας μεταναστεύει στο εξωτερικό.

Έκτο, το αίτημα ίσης αμοιβής και ίδιων δικαιωμάτων εργασίας ανάμεσα σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργάτες ήταν από τις αρχές του 19^ου αιώνα ένα κλασικό αίτημα του εργατικού κινήματος. Ήταν και παραμένει ένα καθαρά αμυντικό αίτημα, γιατί δεν απαντά στο συνολικό πρόβλημα της μετανάστευσης. Ειδικά σε μια εποχή βίαιου ξεριζωμού μεγάλων πληθυσμιακών μαζών λόγω της παγκόσμιας κατάστασης και της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων της Δύσης. Η μόνη απάντηση που μπορεί να υπάρξει είναι η ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας με όρους εθνικής κυριαρχίας και οικονομικής αυτοτέλειας. Κι αυτό προϋποθέτει αναγκαστικά την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, όχι για να προσδεθούμε στο δολάριο, ή όπου αλλού, αλλά για να εθνικοποιηθούν οι κορυφές και οι βασικοί μοχλοί της οικονομίας με στόχο την εξασφάλιση των συμφερόντων της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων, δηλαδή του λαού. Με τον τρόπο αυτό θα καταλυθεί το καθεστώς ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικής δύναμης, που έχει ως αναγκαστική συνέπεια το άνοιγμα της Ελλάδας και στα κυκλώματα, λαθραίας ή μη, μαζικής μετανάστευσης με όρους ανοιχτών συνόρων και παγκόσμιας αγοράς.

Έβδομο, μόνο σε μια εθνικά κυρίαρχη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπιστεί ο «εφεδρικός στρατός εργασίας» είτε με την μορφή της μαζικής ανεργίας, είτε με την μορφή της μετανάστευσης. Η Ελλάδα θα πάψει να είναι χώρος εγκλωβισμένων μεταναστών επ’ αμοιβή, όπως την θέλει η ΕΕ και οι «επενδυτές» που ονειρεύονται τον τεμαχισμό της χώρας σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες όπου θα χρησιμοποιείται κατά κύριο λόγο δουλική εργασία μεταναστών από το εσωτερικό ή το εξωτερικό. Η Ελλάδα έτσι θα μπορέσει να φέρει πίσω τα παιδιά της που σήμερα φεύγουν κατά δεκάδες χιλιάδες και με τους χειρότερους δυνατούς όρους για μετανάστες στο εξωτερικό. Γιατί σήμερα αυτό είναι το κυρίαρχο πρόβλημα: η μαζική μετανάστευση του ανθού της ελληνικής κοινωνίας με αποτέλεσμα να μένει πίσω ο κατιμάς, ο συμβιβασμένος, ο ηλίθιος και το κομματόσκυλο. Μ’ αυτούς είναι αδύνατο να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας, είναι αδύνατο να διεκδικήσουμε την χώρα μας για τον λαό της.

Όγδοο, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μια αναγεννημένη Ελλάδα όπου ο λαός της θα είναι κυρίαρχος, αν θέλει να δώσει στην οικονομία της την αρμόζουσα δυναμική για να καλύψει γρήγορα τα τεράστια παραγωγικά ελλείμματα που της έχουν συσσωρεύσει, θα χρειαστεί πολλά επιπλέον εργατικά χέρια απ’ όσα μπορεί να προμηθεύσει το εργατικό δυναμικό της. Με άλλα λόγια, θα χρειαστεί ένα επιπλέον εργατικό δυναμικό αφού απασχοληθεί το σύνολο του εγχώριου δυναμικού. Κι αυτό αν δεν μπορέσει να καλυφθεί από τους παλινοστούντες μετανάστες, τότε αναγκαστικά θα πρέπει να αναζητηθεί από το εξωτερικό. Μόνο που αυτοί οι ξένοι εργαζόμενοι δεν θα έρθουν με όρους ελεύθερης αγοράς, ούτε υπό καθεστώς ασυδοσίας όπως σήμερα. Θα έρθουν μετά από συγκεκριμένες διακρατικές συμφωνίες, με συμβάσεις ισότιμης απασχόλησης και πλήρη εργασιακά δικαιώματα αντίστοιχα με τους ντόπιους και σε έργα που είναι άμεσης προτεραιότητας για την δυναμική της ελληνικής οικονομίας και την βελτίωση της ζωής στην Ελλάδα για την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.

Η ολοκληρωτική διάλυση του ελληνικού έθνους 183 χρόνια μετά την τυπική του απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό, δεν συμβαίνει λόγω μεταναστών, αλλά γιατί οι αγορές απαιτούν την μετεξέλιξη της ΕΕ και της ευρωζώνης σε Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Ο Έλληνας δεν έχασε την ψυχή του, το φρόνημά του και την συνείδησή του γιατί υπήρξε μια τεράστια εισροή μεταναστών, αλλά γιατί του διέλυσαν σκόπιμα την παιδεία, τον εκμαύλισαν συστηματικά με δάνεια, επιδόματα και ρουσφέτια από την εξουσία. Μια εξουσία που ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο ξένη με τον ελληνικό λαό, υποχείριο δυνάμεων που ήθελαν εξαρχής την εξάλειψη της μικρής και ασύμφορης Ελλάδας. 

Οι μετανάστες έκαναν τα παιδιά μας λειτουργικά αγράμματα, ανίκανα να σκεφτούν κριτικά και να αφομοιώσουν αληθινές γνώσεις; Οι μετανάστες μας έκαναν να ζούμε για την πάρτη μας, πατώντας επί πτωμάτων και εκμεταλλευόμενοι κάθε δυνατή ευκαιρία αρπαχτής; Οι μετανάστες μας δηλητηρίασαν με την ιδεολογία του λεβαντινοραγιά, την οποία σήμερα είναι τόσο δύσκολο να αποτινάξουμε από πάνω μας; Οι μετανάστες μας δίδαξαν την πολιτική αδιαφορία και την εξάρτηση από το κομματικό κατεστημένο που μας έφερε στην σημερινή κατάντια; Οι μετανάστες επέλεξαν να συγκεντρωθούν σε συγκεκριμένες περιοχές ώστε να μετατραπούν σε γκέτο όπου ανθεί η πρέζα, η πορνεία, η εγκληματικότητα υπό το άγρυπνο βλέμμα του εγχώριου οργανωμένου εγκλήματος; Όχι βέβαια, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα οικονομίας και πολιτικής που υπηρέτησε η δεξιά και η αριστερά εξίσου και είχε σαν βασική αναφορά του την «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».

Είναι τυχαίο που κανένα από τα κόμματα του κοινοβουλίου δεν θέτει ως άμεσο ζήτημα την αποδέσμευση από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία ώστε η Ελλάδα να αποκτήσει την ανεξαρτησία της και ο λαός της να γίνει αφεντικό στον τόπο του; Ακόμη και το ΚΚΕ που μιλά για αποδέσμευση, το συνδέει μόνο με την δική του εξουσία – που έχει βαφτίσει «λαϊκή εξουσία» – μόνο και μόνο για να την παραπέμψει στις ελληνικές καλένδες. Όταν δηλαδή με χρόνια και με καιρούς η κοινωνία βρεθεί στην ανάγκη να συρθεί στα πόδια του Περισσού. Και φυσικά ούτε λέξη για εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία που συνιστούν τις μοναδικές βασικές προϋποθέσεις για την αυτοδιάθεση ενός λαού και για την κατάκτηση της δημοκρατίας.

Έτσι φτάσαμε σήμερα να κινδυνεύουμε να χάσουμε για πάντα την πατρώα γη, να χάσουμε ότι πιο ιερό για έναν λαό και οι περισσότεροι από εμάς ακόμη κοιτάμε άναυδοι και ψάχνουμε για εξιλαστήρια θύματα σε ιδεολογίες και εικονικούς αντιπάλους στο θέατρο σκιών που μας έχουν εθίσει να εκλαμβάνουμε ως πολιτική εκείνοι που κινούν τις φιγούρες πίσω από το παραβάν. Κι εμείς ως απλοί θεατές παθιαζόμαστε πάντα με τον «κακό» ή τον «καλό» που μας πλασάρει κάθε φορά το σενάριο μιας χιλιοκακοπαιγμένης παράστασης. Κι όπως έγραφε ο Βάρναλης: Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί. Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!  

Με μοχλό το χρέος, το ευρώ και την τρόικα ο Έλληνας εθίζεται στην πιο δουλική υποτέλεια, δηλαδή την κατάλυση κάθε έννοιας εθνικής κυριαρχίας. Κι έτσι συνηθίζει στην βήμα το βήμα κατάλυση της ανεξάρτητης υπόστασής του ως έθνους και ως λαού μέσα στην ίδια την πατρίδα του. Με την δεξιά να ασκείται στην πιο χυδαία πατριδοκαπηλία, την πατριδοκαπηλία του δοσίλογου, και την αριστερά σε ρόλο χωροφύλακα της σκέψης και της συνείδησης των μαζών για να μην τολμήσουν να υιοθετήσουν τα συνθήματα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, τα αιτήματα της λαϊκής ενότητας απέναντι στο σύστημα κατοχής και αποικιοκρατίας που διαλύει την χώρα μας και εξοντώνει μαζικά τον λαό μας.

Ο μετανάστης είναι η διάδοχη κατάσταση του εργαζόμενου, η μετατροπή του εργαζόμενου σε δούλο. Ένας εργαζόμενος χωρίς πατρίδα – παρά μόνο με όρους μιας θολής ανάμνησης – χωρίς ρίζες και δικαιώματα να διεκδικεί, έρμαιο των αγορών και της φιλανθρωπίας των ισχυρών, που ταιριάζει μόνο σε επαίτες, σε ζήτουλες, σε ζητιάνους του κλότσου και του μπάτσου. Αντί λοιπόν να ζητάμε τα ρέστα από την κοτρόνα – δηλαδή τον μετανάστη – που χρησιμοποιούν οι νέοι κατακτητές της χώρας και ο ντόπιος δοσιλογικός συρφετός για να μας τσακίσουν, είναι μάλλον πιο ευφυές να τα βάλουμε με εκείνους που την χρησιμοποιούν. Αρκεί βέβαια να το λέει η καρδιά μας και να διαθέτουμε τα απαραίτητα κότσια. Αρκεί να ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια που δεν συμβιβάζεται με την υποδούλωση και την υποτέλεια απέναντι σε κανέναν.

Μόνο αν η Ελλάδα αποκτήσει την ελευθερία της από τους μηχανισμούς υπερκρατικής και υπερεθνικής κυριαρχίας των αγορών, όπως είναι η ευρωζώνη και η ΕΕ, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το μεταναστευτικό κύμα. Τσακίζοντας πρώτα και κύρια όλα εκείνα τα επίσημα και ανεπίσημα κυκλώματα που κρατούν ανοιχτά τα σύνορα της χώρας και νέμονται τους μετανάστες. Με τον λαό αφέντη στον τόπο του θα πάψει η Ελλάδα να είναι σκουπιδοτενεκές ανθρώπινων ψυχών και τόπος κράτησης εγκλωβισμένων μεταναστών κατά πώς ορίζει και θέλει η ΕΕ. Διαφορετικά είναι καταδικασμένη και η ίδια η Ελλάδα να μετατραπεί σε τόπο μεταναστών.